Κάθε
χρόνο με χαρά και ανυπομονησία, περιμένουμε τον ερχομό του νέου έτους.
Όμως ο καινούργιος χρόνος δεν θα έλθει ποτέ. Ο νέος χρόνος θα είναι
ακριβώς όπως και ο παλαιός. Στην πραγματικότητα ο νέος χρόνος θα είναι ο
παλαιός χρόνος. Αφού άλλωστε ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι ένα συμβατικό
φυσικό μέγεθος ανθρώπινης επινόησης και κατασκευής, δίχως οντότητα. Η
ανακαίνιση του χρόνου μπορεί να συμβεί μόνο σε υπαρξιακό-βιωματικό
επίπεδο. Ο χρόνος γίνεται νέος, με θετικές αλλαγές, με την επιτυχία, τον
έρωτα και την αγάπη.
Ο χρόνος γίνεται γέρος (παλαιότερος του
παλαιού) με την αποτυχία, την εμμονή στο παλαιό συμπτωματικό εαυτό μας,
τη θλίψη και τη μοναξιά. Ο χρόνος καταργείται με την απελευθέρωση από
τους περιορισμούς της ενδο-κοσμικής αναγκαιότητας. Ο χρόνος καταργείται
με τη γεύση της Χάριτος. Ο μύστης και ο Άγιος ζουν μοναδικά
Ο
Άγιος Αντώνιος έλεγε: «Παρακάλεσα τον Θεό ζητώντας να μου δείξει με
ποια βοήθεια είναι προικισμένος ο Μοναχός για την καλογερική χάρη και
μου έδειξε μεγάλη πύρινη λαμπάδα και πλήθος οπλισμένων Αγγέλων, οι
οποίοι κυκλώνουν τον Μοναχό που προθυμοποιείται να σωθεί. Και ακούστηκε
φωνή από το Άγιο Πνεύμα η οποία έλεγε στους Αγγέλους: «Σε όλη του τη
ζωή να μην απομακρυνθείτε από αυτόν».
Όταν είδα τόσο μεγάλη
βοήθεια, αναστέναξα και είπα στον εαυτό μου. Αλίμονο σε σένα, Αντώνιε!
Πόση βοήθεια σου έστειλε ο Θεός για να σε προφυλάξει και εσύ αμελείς!
Πάλι
έκανα προσευχή και είπα: «Κύριε, πώς εξαπατά ο Διάβολος και παραπλανά
τον Μοναχό, όταν αυτός είναι περικυκλωμένος με τόση βοήθεια;» Και
άκουσα πάλι εκείνη τη φωνή να μου λέει: «Να το ξέρεις ότι ο Διάβολος
δεν έχει δύναμη να νικήσει τον Μοναχό επειδή με την ενσάρκωσή μου
κομμάτιασα τη δύναμή του, αλλά ο καθένας νικιέται από την δική του
αμέλεια και την ελλιπή φροντίδα».
Και εγώ είπα∙ «Κύριε, άραγε όλοι οι Μοναχοί έχουν τέτοια βοήθεια;»
Και
μου έδειξε ο Κύριος μεγάλο πλήθος Μοναχών και καθένας από αυτούς είχε
την προσωπική του βοήθεια την οποία είδα την πρώτη φορά, δηλαδή μια
μεγάλη λαμπάδα πύρινη και γύρω από αυτόν μια στρατιά Αγγέλων. Όταν τα
είδα αυτά είπα: Μακάριο είναι και ευτυχισμένο το γένος των χριστιανών
και ιδιαίτερα μακάριοι είναι οι Μοναχοί οι οποίοι έχουν για βοήθειά
τους τέτοιον Δεσπότη καλό, φιλάνθρωπο και ελεήμονα. Λοιπόν και εμείς,
αδελφοί, ας φροντίζουμε χωρίς αμέλεια για την σωτηρία της ψυχής, για να
αξιωθούμε την Βασιλεία των Ουρανών, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του
Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο ταιριάζει κάθε δόξα μαζί με τον
Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν».
του Αρχιμανδρίτη Σωφρονίου Γκουτζίνη, Th.M.,Kαθηγητή Εκκλησιαστικής Σχολής Ξάνθης, Ιεροκήρυκα Ι.Μ. Ξάνθης και Περιθεωρίου
Η υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου διχάζει την κοινή γνώμη: σκάνδαλο για πολλούς, διωγμός εναντίον της εκκλησίας για κάποιους άλλους. Με το παρόν άρθρο θέλω να υπερβώ τον ορυμαγδό των φωνασκιών και των εντυπώσεων, για να φωτίσω, όσο μπορώ, τα γεγονότα μετά την προφυλάκιση του Καθηγουμένου π. Εφραίμ, και ιδιαίτερα την ρωσική παρέμβαση.
Είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ δύο φορές την Ρωσία σε αντίστοιχες πολυήμερες επισκέψεις. Επί Σοβιέτ διαπίστωσα τον εναγκαλισμό μεταξύ του Πατριαρχείου της Μόσχας και της Σοβιετικής Εξουσίας. Στη δεύτερή μου επίσκεψη είδα πως πολλοί ρώσοι κληρικοί διέπονταν από έναν ιδιότυπο εθνικισμό και ανθελληνισμό, που εκφράστηκε μάλιστα με άκομψο τρόπο και στα πλαίσια της θεολογικής συνδιασκέψεως στην οποία συμμετείχα. Η τάση αυτή εκδηλώθηκε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο από τη στιγμή που ο Πατριάρχης Κύριλλος διαδέχθηκε τον Πατριάρχη Αλέξιο και έκανε «υπουργό εξωτερικών» της ρωσικής εκκλησίας τον Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα. Ο τελευταίος με μια σειρά περιοδειών, με επανειλημμένες επισκέψεις και…συναυλίες του επιχειρεί να καταστήσει ελκυστική την ρωσική ορθοδοξία και να παίξει ρόλο κηδεμόνα των απανταχού ορθοδόξων. Ο μεγάλος βέβαια καημός είναι το Άγιο Όρος και οι Άγιοι Τόποι, όπου τα προνόμια των δύο παλαίφατων Πατριαρχείων, του Οικουμενικού και του Ιεροσολύμων, εμποδίζουν την εξάπλωση του πανσλαβισμού και την πραγμάτωση της «Τρίτης Ρώμης».
Όμως, η ρωσική πολιτική και εκκλησιαστική ελίτ βρήκε ξαφνικά έναν απρόσμενο σύμμαχο για τα
* Η απλότητα και το να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο, αγιάζουν την καρδιά (και την καθιστούν απρόσβλητη) από τον πονηρό. Απεναντίας, όποιος βρίσκεται μαζί με τον αδελφό του έχοντας μέσα του πονηρία, δεν θ' απαλλαγεί από την καρδιακή λύπη. Μάταια είναι όλα τα έργα εκείνου που, με πονηρή διάθεση, άλλα λέει και άλλα έχει μέσα στην καρδιά του.
Μη συνδεθείς με κανένα τέτοιον άνθρωπο, για να μη μολυνθείς από το δηλητήριό του. Κάνε συντροφιά με τους άκακους, για να πάρεις κάτι από τη δόξα τους και την αγνότητά τους. Μην αντιμετωπίσεις με πονηρία κανέναν άνθρωπο, για να μην αχρηστέψεις τους (πνευματικούς) κόπους σου. Με όλους τους ανθρώπους να κρατάς την καρδιά σου καθαρή, και θα δεις την ειρήνη του Θεού (να βασιλεύει) μέσα σου. Γιατί όπως ακριβώς, όταν ο σκορπιός χτυπήσει κάποιον, το δηλητήριό του διατρέχει ολόκληρο το σώμα και προσβάλλει την καρδιά του ανθρώπου, έτσι προσβάλλει την καρδιά και η κακία εναντίον του πλησίον. Γιατί το δηλητήριό της μολύνει την ψυχή, που κινδυνεύει έτσι (να χαθεί) από την πονηρία. Όποιος λοιπόν λυπάται τους κόπους του και δεν θέλει να χαθούν, πετάει γρήγορα από πάνω του αυτόν το σκορπιό, δηλαδή την πονηρία και την κακία. (Αββάς Ησαΐας).
του Σεβ. Μητροπολίτου Πέτρας και Χερρονήσου κ. Νεκταρίου
Η αγάπη
μου προς τον μοναχισμό και την Εκκλησία, μου υπαγορεύουν το καθήκον να
λάβω μέρος σ’ αυτό το πάνελ της συζήτησης για το θέμα της προφυλάκισης
του Ηγουμένου Εφραίμ. Θεώρησα υποχρέωσή μου να εξαγορεύσω τον λογισμό
μου. Εξ αρχής λέγω ότι είμαι από εκείνους, που έχουν γράψει κατ’
επανάληψη στον Ηγούμενο και του έχουν συμπαρασταθεί, ευκαίρως δε ακαίρως
στις ομιλίες μου τον υπερασπίζομαι. Μάρτυς μου ο Θεός, δεν ψεύδομαι.
Πρέπει
όμως να πούμε όλη την αλήθεια για να την γνωρίζουν οι άνθρωποι της
Εκκλησίας, για να μην αδικούνται θεσμοί και πρόσωπα και για να μην
αφήνονται σκιές εις βάρος του μοναχισμού μας, που αποτελεί την
εμπροσθοφυλακή της Ορθοδόξου ημών πίστεως.
Η υπόθεση της Μονής
Βατοπεδίου ήταν μια καλά στημένη παγίδα για την Εκκλησία. Πάντοτε τα
πολιτικά πρόσωπα επιζητούν προσβάσεις στο χώρο της Εκκλησίας για πολλούς
λόγους. Στο πρόσωπο του Ηγουμένου Εφραίμ, τους δόθηκε η καλή ευκαιρία,
την οποία αξιοποίησαν και τώρα την αναδεικνύουν, για να έχει και η
Εκκλησία το δικό της μερίδιο ευθύνης στην εποχή αυτή της κρίσεως και της
κατάπτωσης των θεσμών.
Ο Ιερομόναχος Εφραίμ, προερχόμενος από
την μεγαλόνησο Κύπρο, εκεί όπου η
Γράφει ο Γιώργος Σαρειδάκις - 01.21
Θα πρέπει να λειτούργησαν με ωρολογιακή ακρίβεια, πολλές σατανικές
συμπτώσεις, ώστε μετά από τόσα χρόνια δικαστικών, κοινοβουλευτικών και
άλλων διαδικασιών, να συμπέσει ακριβώς με την παραμονή των
Χριστουγέννων, η απόφαση της προφυλάκισης του Ηγουμένου Εφραίμ.
Αυτή τη «σύμπτωση» θα ήταν συνετό και σκόπιμο να την είχαν αποτρέψει οι δικαστές που χειρίστηκαν την υπόθεση.
Προκάλεσε, χωρίς λόγο το θρησκευτικό συναίσθημα της μεγάλης
πλειοψηφίας των Ελλήνων πιστών και πολλών εκατομμυρίων χριστιανών, σε
όλο τον κόσμο, που θεωρούν την Αθωνική Μοναστική Πολιτεία ως ιδιαιτέρως
σεβάσμια Κιβωτό της Ορθοδοξίας.
Τί όμως θετικό προέκυψε από αυτή την απόφαση, για την Πολιτεία, για
την Κοινωνία και εν τέλει για την ίδια τη Δικαιοσύνη; Τίποτα!
Τίποτα πέρα από την (άσχετη με την πρόθεση των δικαστών) ικανοποίηση
μιας μικρής μειοψηφίας εμπαθών συμπολιτών μας, οι οποίοι κραδαίνουν
τώρα, από τα τηλεπαράθυρα και τα μπλογκ, το «παράδειγμα» του Ηγουμένου
Εφραίμ ως «απόδειξη» του αδέκαστου της Δικαιοσύνης και ως «επιβεβαίωση»
του ότι το κράτος του Νόμου και της Τάξης είναι πλέον πραγματικότητα,
στη Χώρα μας!
Αυτή την άποψη υποστηρίζουν, δυστυχώς και άνθρωποι που θεωρούνται
ευφυείς αλλά και δημοσιογράφοι που υποτίθεται ότι ξέρουν κάποια
τουλάχιστον από τα συμφέροντα, τις βεντέτες και τις πολιτικές
σκοπιμότητες που φέρουν το ψευδώνυμο: «σκάνδαλο του Βατοπεδίου».
Είναι προφανές ότι δεν ήταν στην πρόθεση των δικαστών να προκαλέσουν
αυτή την αναστάτωση αλλά ότι ενδεχομένως αποφάσισαν υπό το κράτος
μεγαλύτερης του
* Γράφει ο Νικόλαος Χειλαδάκης - 09.40
«Παλιά αν ένας ευλαβής ασχολείτο με την κατάσταση στον κόσμο δεν πρέπει να ήταν καλά, ήταν για κλείσιμο στον Πύργο.
Σήμερα αντίθετα αν ένας ευλαβής δεν ενδιαφέρετε και δεν πονεί για
την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο, είναι για κλείσιμο στον Πύργο» -
Πατήρ Παΐσιος ο αγιορείτης
Το σοκαριστικό θέαμα ένας ηγούμενος
από την μεγαλύτερη μονή του Αγίου Όρους να σέρνετε στις φυλακές σαν
κοινός κατάδικος, προκαλώντας τις ανάλογες αλγεινές εντυπώσεις σε
τοπικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο, δεν είναι παρά η αρχή μιας σειράς
επιθέσεων κατά του Αγίου Όρους, της ελληνικής εκκλησίας και της
Ορθοδοξίας στην χώρα μας.
Ίσως δεν θα αργήσει ο καιρός που ακόμα και η ομολογία πίστεως θα
θεωρείται αναχρονιστική και αξιόποινη πράξη και η ανάρτηση δημόσια των
εικόνων του Χριστού και της Παναγίας, θα θεωρείτε… παραβίαση των
«δημοκρατικών» και «ανθρωπίνων» δικαιωμάτων των «ελεύθερα σκεπτόμενων»
ελλήνων πολιτών.
Είναι φανερό πως το ελληνικό κράτος και το
διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που το κυβερνάει, σκοπεύει να βάλει «χέρι»
στο Άγιο Όρος.
Η πρώτη κίνηση θα είναι η αποστολή ελεγκτικού σώματος για να ελέγξει
που πήγαν τα κονδύλια που διέθεσε η Ευρωπαϊκή Ένωση στις διάφορες
μονές του Άθω για έργα ανακαίνισης πολλών ετοιμόρροπων κτιρίων.
Η αφορμή θα είναι ο έλεγχος, αλλά ο απώτερος σκοπός θα είναι να
«βάλουν χέρι» στα έσοδα των μονών, να ελέγξουν όλες τις πηγές
χρηματοδότησης των είκοσι
Eάν κάποιος από παραφροσύνην έχη εκτραπή εις τόσον προχωρημένον σημείον τολμηρότητος, ώστε να αντιτάσσεται εις τους λόγους των Πατέρων, αυτός ευρίσκεται οπωσδήποτε μακράν της ασφαλούς θεολογίας των Χριστιανών.
Και εάν αυτός, δεν θεωρεί σεβαστήν και θαυμαστήν την διδασκαλίαν των Πατέρων, πώς τότε εμείς θα επαινέσωμεν, έστω και μετρίως, την ιδικήν του;
Από πού θα γίνη αυτός αξιόπιστος, αφού δεν θεωρεί τους Αγίους Πατέρες αξιόπιστους;
Εάν δε είναι πρόθυμος να ρυθμίζη τους λόγους σύμφωνα με την υπό των Πατέρων κηρυττομένην αλήθειαν ως ορθήν και απαρέγκλιτον στάθμην, από αυτήν συν Θεώ καθοδηγούμενοι και ημείς και χρησιμοποιούντες εναρμονίως τον αδιάστροφον κανόνα της, και την εναντίον μας εξαπολυθείσαν κατηγορίαν, θα διαλύσωμεν και τους ματαίως κατηγορούντας ημάς, εκπεσόντας πολύ από την ευθείαν οδόν, όσον εξαρτάται από ημάς, θα επαναφέρωμεν εις αυτήν.
Μια από τις ωραιότερες ιστορίες του Λαυσαϊκού περιγράφει το βίο ενός μοναχού, που αφού εγκατέλειψε το μοναστήρι, δούλευε σαν φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Και όπως από κάθε λιμάνι, ούτε απ’ αυτό έλειπαν οι πόρνες. Ο «μοναχός» δούλευε όλη την ημέρα, και το βράδυ ξόδευε όλα όσα κέρδιζε, «αγοράζοντας» την συντροφιά μιας πόρνης για όλη τη νύχτα.
Ήταν η ντροπή των χριστιανών της πόλης, ήταν το σκάνδαλο της Εκκλησίας. Τα χρόνια πέρναγαν και παρά τις εκκλήσεις και τις συστάσεις, αυτός συνέχιζε την αμαρτωλή του ζωή. Κάποτε, όπως σε όλους μας, ο θάνατος ήρθε σαν λύτρωση, σαν φάρμακο που θα τον έσωζε από τις αμαρτίες που δεν σταμάτησε να κάνει ακόμη και λίγο πριν πεθάνει. Και πώς να τον αφήσουν χωρίς ταφή για χριστιανό; Οι παπάδες της πόλης τον πήραν να τον κηδέψουν και μαζί του να θάψουν το σκάνδαλο. Το νέο μαθεύτηκε: Ο «γεροπόρνος» μοναχός πέθανε. Ποιος άραγε θα πήγαινε στην εκκλησία να τον αποχαιρετήσει;
Η εκκλησία στην κηδεία του γέμισε από γυναίκες της Αλεξάνδρειας, τίμιες γυναίκες, χριστιανές, που ήρθαν να τον αποχαιρετήσουν, μα όχι σαν έναν οποιοδήποτε νεκρό, σαν άγιο! Κάποιος γνώρισε σε κάποια από αυτές το πρόσωπο μιας πόρνης, που είχε
Για τη Romfea.gr, Μοναχός Μωϋσής Αγιορείτης 01.54
Ο Ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμ. Εφραίμ εκρίθη ύποπτος φυγής
στο εξωτερικό ή συνεχιστής άλλων «εγκλημάτων» και γι’ αυτό αποφασίστηκε η
προφυλάκισή του.
Το πλήθος του κόσμου θεωρεί άδικη αυτή την απόφαση, πολιτικό
παιχνίδι, στάχτη στα μάτια, μετατόπιση της προσοχής, δήθεν εξυγίανση,
κάθαρση και άξια τιμωρία.
Έμπειροι δικαστικοί κύκλοι κρίνουν την απόφαση ανίσχυρη, ατεκμηρίωτη, πραξικοπηματική, επιβεβλημένη άνωθεν.
Η αδικία δεν στρέφεται μόνο κατά του ηγουμένου, αλλά κατά της Εκκλησίας και του τίμιου ράσου. Θεωρείται αρχή διωγμών και ωδινών.
Πάντοτε κρίνονται και οι κρίνοντες. Δεν πρόκειται για ωμή παρέμβαση στη δικαιοσύνη.
Το ίδιο έντιμο δικαστικό σώμα θα πρέπει να διαφυλάξει άμεσα για περιορισμένης ανεξαρτησίας δύναμη της ελληνικής δικαιοσύνης.
Εγχώριοι και ξένοι ειδήμονες κρίνουν ότι στην παρούσα περίπτωση επηρεάστηκε η δικαιοσύνη κατόπιν πιέσεων.
Είναι απορίας άξιο ότι η απόφαση αυτή πάρθηκε παραμονή Χριστουγέννων και χρήζει ιδιαίτερης προσοχής κι ερμηνείας.
Είναι σαν να λέει «Εσείς οι χριστιανοί, τι θέλετε να πάτε αύριο στην
εκκλησία; Δεν βλέπετε τα χάλια των εκπροσώπων της και μάλιστα ενός
Αγιορείτη ηγουμένου; Μην έχετε καμία σχέση με κανένα απ’ αυτούς.
Πρόκειται για την συμφορά του έθνους».
Εκτεθειμένοι δημοσιογράφοι ζητωκραυγάζουν για την επιτυχία τους,
παρότι κατηγορήθηκαν και τιμωρήθηκαν για την κατάθεση ψευδών στοιχείων.
Δυστυχώς όμως, την κρίσιμη αυτή ώρα βρέθηκαν και ρασοφόροι που
χάρηκαν γι’ αυτή την απόφαση κατά του ηγουμένου. Συνήργησαν κάποιοι
κάποτε μάλιστα σε αυτή.
Πώς να δικαιολογήσει κανείς την εμπαθή χαρά τους; Ίσως μόνο ψυχολογικά.
Δεν θα θελήσω να εκθειάσω, να κολακεύσω και να παρηγορήσω τον ηγούμενο.
Όμως αδυνατώ να μην του συμπαρασταθώ, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι σε κάτι
O Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ.Ι.Μ.Κονιδάρης
κληθείς από το Amen.gr και τον Νίκο Παπαχρήστου, να σχολιάσει την
απόφαση για την προφυλάκιση του Ηγουμένου Εφραίμ δήλωσε τα ακόλουθα:
«Η
απόφαση του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, με την οποία ήρθη η διαφωνία
μεταξύ Ανακριτού και Εισαγγελέα για την προσωρινή κράτηση του
Αρχιμανδρίτη κυρίου Εφραίμ, Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, υπέρ
της απόψεως της Ανακρίτριας εξήντλησε κάθε όριο αυστηρότητας.
Η
επιβολή της προσωρινής κρατήσεως αποτελεί το πλέον επαχθές από τα
προβλεπόμενα στο νόμο μέτρα (λόγου χάριν χρηματική εγγύηση, απαγόρευση
εξόδου από την χώρα, εμφάνιση στις Αστυνομικές Αρχές) που μπορούν να
επιβληθούν σε πρόσωπο που κατηγορείται για διάπραξη κακουργηματικών
πράξεων και για το οποίο μέχρι την οριστική και τελεσίδικη απόφαση επί
της υποθέσεως του, ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας.
Η απόφαση
του Συμβουλίου Εφετών, όπως κάθε δικαστική απόφαση, οφείλει να είναι και
είναι απολύτως σεβαστή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπόκειται σε
αμφισβήτηση και κριτική. Διότι και οι κρίνοντες, κρίνονται. Είναι δε
καθήκον της Θεωρίας να
Τα εκκλησιαστικά
γεγονότα του 2011, που διέρρευσαν, ή
διέφυγαν, ή ανακοινώθηκαν επισήμως ή
ανεπισήμως, ή που προέκυψαν από το
ρεπορτάζ, καταγράφονται κατά μήνα, με
τον σχετικό σχολιασμό τους. Δεν είναι
όλα, αλλά είναι τα πιο ενδιαφέροντα.
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
Στις 12 Ιανουαρίου
η Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφασίζει να
συγκαλέσει εκτάκτως την Ιεραρχία στις
17 του ιδίου μηνός. Μοναδικό θέμα τα
ζητήματα του εφημεριακού κλήρου.
Προηγήθηκε η απόφαση της κυβέρνησης να
επεκτείνει τον περιορισμό στους
διορισμούς των δημοσίων υπαλλήλων και
στους εφημερίους
Εισηγητής του
θέματος στην Ιεραρχία ο Μητροπολίτης
Ύδρας κ. Εφραίμ. Σ' αυτήν υποστήριξε ότι
οι ιερείς δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι,
αλλά θρησκευτικοί λειτουργοί, όμως
πρότεινε η Ιεραρχία να κάνει μια κίνηση
καλής θελήσεως προς την Πολιτεία και
να ζητήσει τον διορισμό μειωμένου
αριθμού εφημερίων. Η πρόταση του Σεβ.
έγινε δεκτή, όμως η Πολιτεία επέμεινε
στην αναλογία πέντε κληρικοί να αποχωρούν
και ένας να διορίζεται. Ο κ. Εφραίμ
ζήτησε παράλληλα τα μέλη της Ιεραρχίας
να προσέξουν τους ανεξέλεγκτους και
χαριστικούς διορισμούς και να ανακαλέσουν
στην τάξη τους πολλούς αργόμισθους, να
ακυρώσουν τους διορισμούς αλλοδαπών,
να περιορίσουν τον αριθμό των αποσπάσεων,
να βάλουν σε τάξη τους διπλοθεσίτες
κληρικούς και να σταματήσουν τους
διορισμούς ως εφημερίων συνταξιούχων
ιεροκηρύκων και εκπαιδευτικών και να
σταματήσει η κατάχρηση που γίνεται από
αγάμους κληρικούς που είναι διορισμένοι
σε ενορίες, στις οποίες ουδέποτε
εμφανίζονται! Παρήλθε ένας χρόνος
και για τα υπαρκτά αυτά ζητήματα δεν
υπήρξε οποιαδήποτε άλλη ανακοίνωση και
τίθεται το
«Τον τελευταίο καιρό, οι σκληρές συνθήκες που έχει
προκαλέσει η γενικότερη ηθική και οικονομική κρίση έχουν δημιουργήσει
πληθώρα αδιεξόδων. Σ΄αυτή την ομιχλώδη και πνιγηρή ατμόσφαιρα, η εορτή
των Χριστουγέννων έρχεται να προσφέρει παρήγορο φως», αναφέρει μεταξύ
άλλων στην εγκύκλιο του για την ημέρα των Χριστουγέννων ο Αρχιεπισκόπος
Αλβανίας Αναστάσιος προτρέποντας του πιστούς να πραγματοποιήσουν την
«υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου», κατά το μήνυμα της εορτής των
Χριστουγέννων.
Το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου για τα Χριστούγεννα του 2011 έχει ως εξής:
«Υπέρβαση
του ανθρωπίνως αδυνάτου “Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί” (Α΄ Τιμ. 3:16) H
υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου είναι βασικό μήνυμα της σημερινής
μεγάλης εορτής του χριστιανικού κόσμου. Ακόμη και ο πιο τολμηρός νους
δεν είχε ποτέ υποπτευθεί ότι ο Ίδιος ο απρόσιτος και ακατάληπτος Θεός θα
προσελάμβανε την ανθρώπινη φύση και θα ἐφανερώνετο “ἐν σαρκί”,. Για την
κλασική λογική, κάτι τέτοιο ανήκει στη σφαίρα του αδυνάτου. Αυτήν
ακριβῶς την υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου πανηγυρίζουμε σήμερα.Και
καλούμεθα να τη χαρούμε, παρά τη σκληρή πραματικότητα την οποία
βιώνουμε. Ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινε ἄνθρωπος, εισήλθε στην
ανθρώπινη Ιστορία.
Το “ἐφανερώθη” υπαινίσσεται την προηγούμενη
αΐδιο ζωή του Λόγου. “Θεός ὤν καί Θεοῦ υἱός, καί ἀόρατον ἔχων τήν φύσιν,
δῆλος ἅπασιν ἐνανθρωπήσας ἐγένετο” (Θεοδώρητος, ἐπίσκοπος Κύρου). Η
ελευθερία του Θεού δεν γνωρίζει όριο. Όπως καί η αγάπη Του, που είναι τό
ουσιαστικό ιδίωμά Του “Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν”
(Ἰω. 1:14). Προσλαμβάνοντας το ανθρώπινο σώμα, ο Υιός και
«ΣΤΗΝ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΣΩΤΗΡΙΩΔΗ ΓΕΝΝΗΣΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»
«Σήμερα βλέπω να υπάρχει ομοτιμία ουρανού και Γής και να ανεβαίνουν τα κάτω μέχρι εκεί που βρίσκονται τα υψηλότερα των πάντων. Όποια και αν είναι η φύση, η στάση και η τάξη των υπερκοσμίων δεν υπάρχει τίποτε πιο θαυμάσιο και τιμιότερο από το σπήλαιο και τη φάτνη της Βηθλεέμ και από τα βρεφικά σπάργανα του Χριστού. Ανάμεσα σε όσα έγιναν ανά τους αιώνες από το Θεό για τον άνθρωπο δεν υπάρχει τίποτα πιο ωφέλιμο για όλους και πιο θείο από αυτό που γιορτάζουμε σήμερα. που είναι η γέννηση του Χριστού.
Ο προαιώνιος και απερίγραπτος Υιός του Θεού γεννιέται κατά σάρκα μέσα σε ένα σπήλαιο. Είναι την ώρα εκείνη άστεγος. Δεν έχει ένα τόπο για να μείνει και τοποθετείται σαν βρέφος μέσα στη φάτνη των αλόγων ζώων. Γίνεται ορατός και ψηλαφίζεται και τον περιτυλίγουν με σπάργανα. Η σάρκα του όμως δεν γεννήθηκε για να διαλυθεί σε λίγο. Μαζί της ενώθηκε ο Θεός στο δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος κατά τρόπο ασύγχιτο και συγκροτήθηκε μία θεανδρική υπόσταση η οποία έμεινε στην παρθενική κοιλιά και γεννήθηκε χωρίς να θίξει την αγνότητα της Παρθένου. Εκείνη επίσης, όπως
Συνεχίζουμε
με την εικόνα της Γεννήσεως που είχαμε αρχίσει την προηγούμενη φορά και
δεν είναι η ίδια ακριβώς εικόνα. Η σημερινή εικόνα έχει παραλλαγές και
στοιχεία που δεν έχει η προηγούμενη εικόνα. Απλώς υπενθυμίζω ορισμένα,
σκιαγραφικώς, πέρα από τις γενικές αρχές που σας είχα δώσει. Μίλησα για
το σκοτάδι που υπάρχει μέσα στην εικόνα· μέσα σε αυτόν το χώρο που είναι
το σκότος και η σκιά του θανάτου, όπως περιγράφει ο προφήτης Ησαΐας,
δηλαδή στον κόσμο στον οποίο γεννήθηκε ο Χριστός. Θυμίζω τα δύο ζώα που
εκφράζουν τους εξ εθνών και εξ Ιουδαίων Χριστιανούς, όπως περιγράφεται
βιβλικά η λέξη αυτή από τον Μιχαία και από τον προφήτη Ησαΐα. Ο Χριστός
αγιογραφείται πάντα ανάμεσα σε δυο ζώα που ήταν όλοι οι άνθρωποι· άλογοι
[ήταν] ακόμη και οι Ιουδαίοι που ενώ ήξεραν ένα μέρος της αλήθειας,
αλόγως φέρθηκαν. Ακόμη και οι εξ εθνών Χριστιανοί και αυτοί αλόγως
φέρθηκαν. Άρα εν μέσω δύο ζώων «γνωσθείς» ο Χριστός που είναι εδώ στη
μέση….
…. Ο Χριστός είναι τυλιγμένος με
κάποια σουδάρια νεκρικά. Εδώ, δηλώνεται ότι ο Χριστός γεννήθηκε για να
πεθάνει για εμάς. Δεν είναι απλώς ο θρίαμβος της Γεννήσεως του Χριστού. Η
Γέννηση του Χριστού ετοιμάζει το Πάσχα. Γι’ αυτό ο
Η
Γέννησή σου, Χριστέ, Θεέ μας, ανέτειλε στον κόσμο το φως της γνώσεως,
διότι μ΄ αυτήν εκείνοι που λατρεύουν τα άστρα διδάχτηκαν από αστέρι να
προσκυνούν Εσένα, τον Ήλιο της δικαιοσύνης, και Σένα να γνωρίζουν, τη
σταλμένη από τα ύψη ανατολή. Κύριε, δόξα σε Σένα.
Κάποιος σοφός Άραβας πριν πεθάνει είχε συντάξει τη διαθήκη του κι ανάμεσα στ’ άλλα είχε γράψει: “Έκλεισα όλη μου την περιουσία στο μεγάλο χρηματοκιβώτιο του γραφείου μου. Όσα περιέχει, τα παραχωρώ στον πιο ευτυχισμένο της γης”. Μετά το θάνατό του δέκα χιλιάδες άνθρωποι τρέξανε στον δικαστή να το βεβαιώσουν πως ήταν οι πιο ευτυχισμένοι της γης και πως έχουν δικαίωμα στο θησαυρό. Δεν έλειψαν οι φιλονικίες και οι φωνές. Ο δικαστής για να προλάβει κάτι χειρότερο έσπευσε να δηλώσει πως αυτός ήταν ο πιο ευτυχισμένος απ’ όλους κι ο θησαυρός του ανήκε. Τρέχει με λαχτάρα, ανοίγει το χρηματοκιβώτιο και τι να δει; Αντί για θησαυρό μερικά χαλίκια τυλιγμένα σ’ ένα σημείωμα που έγραφε: “Αν ήσουν πραγματικά ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης, δε θα είχες ανάγκη από τα χρήματά μου”.
Αρρώστια η φιλαργυρία. Πάθος που αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο και τον ρίχνει στα δεσμά των πιο φρικτών παθών. Για να διαπιστώσει ο καθένας μας το μέγεθος του κακού που μας οδηγεί η φιλαργυρία θα σας αναφέρουμε δυο μικρές ιστορίες.
Σ’ ένα πλοίο μεταξύ των ταξιδιωτών βρίσκονταν και δύο φιλάργυροι. Το πλοίο ναυάγησε. Ο κόσμος έτρεχε να σωθεί αφήνοντας όλα τα υπάρχοντά του στις καμπίνες του πλοίου. Οι δύο φιλάργυροι
του Αρχιμανδρίτη Γεωργίου
Καθηγουμένου Ιεράς Κοινοβιακής
Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους
Από το περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία», αρ. 95, Λευκωσία Φθινόπωρο 2011
Τα εφετινά Χριστούγεννα μας ευρίσκουν σε κατάστασι κρίσιμη. Η οικονομική δυσπραγία και η πτώχεια πού συνεπάγεται για πολλούς συμπατριώτας μας είναι αιτία της λύπης και της ανησυχίας πολλών. Η απειλή επίσης του ηλεκτρονικού φακελλώματος, το όποιο περιορίζει την θεόσδοτη ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου, αποτελεί επίσης αφορμή βαθύτατης ανησυχίας για πολλούς αδελφούς. Γι' αυτούς τους λόγους και για πολλούς άλλους, όπως η γκετοποίησις πρώην ακμαζουσών συνοικιών των μεγαλουπόλεων μας, δημιουργούν μέσα μας και γύρω μας μία καταθλιπτική ατμόσφαιρα.
Θα ηχήσουν και πάλιν οι καμπάνες των Χριστουγέννων, για να διαλαλήσουν ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος: «ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ίωάν. α' 14).
Ο εν σπηλαίω γεννηθείς Κύριος μας απεκάλυψε, ότι ο Θεός μας δεν είναι ο ψυχρός θεός των φιλοσόφων ούτε ο απρόσιτος θεός των Ιουδαίων, αλλά είναι ο «Εμμανουήλ», δηλαδή «μεθ' ημών ο Θεός» (Ματθ. α' 23).
Έτσι και τώρα μέσα στο σκότος πού μας περιβάλλει μπορούμε να δούμε Φως, να ελπίσουμε, να χαρούμε.
Ο Εμμανουήλ είναι μαζί μας, για να μας παρήγορη, ότι έχουμε όχι μόνο Παντοδύναμο αλλά και Φιλόστοργο Πατέρα, ο όποιος δεν θα μας αφήση μόνους και αβοήθητους στις δυσκολίες μας. Αρκεί
Το ξέρω, αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες. Φέτος δεν περισσεύουν χρήματα ούτε και υπάρχει μεγάλη διάθεση για να αγοράσετε βιβλία για τις γιορτές. Ίσως είστε λιγότεροι οι υποψήφιοι αναγνώστες, όμως κάποιοι αντιστέκεστε. Και παρά την κρίση θα αγοράσετε ένα – δυο βιβλία είτε για σας είτε για να τα δωρίσετε σε συγγενείς και φίλους. Επειδή, λοιπόν, πιστεύω ότι υπάρχουν αξιόλογα βιβλία που λειτουργούν ως αντίδοτο στην εθνική κατάθλιψη και στην απαισιοδοξία σκέφθηκα να σας καταθέσω τις γιορτινές προτάσεις μου. Επέλεξα βιβλία, τα οποία έχουν αναφορά στην Ορθόδοξη πίστη μας, στην ιστορία μας και στην εθνική μας αυτογνωσία. Βιβλία, τα οποία μας θυμίζουν τις πνευματικές και πολιτιστικές μας ρίζες. Όταν γνωρίζεις ποια παράδοση και ποια κληρονομιά έχεις πίσω σου τότε λες ότι αξίζει να αγωνισθείς για τις καλύτερες ημέρες που, πρώτα ο Θεός, θα έλθουν.
Από το Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος» (63088 Μεταμόρφωση Χαλκιδικής) έρχεται το πρώτο βιβλίο στο εορταστικό καλάθι μας. Έχει τίτλο «Από την ησυχαστική και ασκητική Αγιορείτικη παράδοση» . Οι μοναχοί που το έγραψαν θέλουν να μείνουν ανώνυμοι. Συγκέντρωσαν τη σοφία πολλών αγιορειτών πατέρων και χαρισματικών γεροντάδων του προηγουμένου (20 ού) αιώνος. Και εμείς που ζούμε μέσα στον κόσμο και στη συνεχή βιοτική μέριμνα μπορούμε να ωφεληθούμε από τα αποφθέγματα, τα βιώματα, τα θαύματα, τις πράξεις ακόμη και από τα σφάλματα των ασκητών, οι οποίοι αναφέρονται στο βιβλίο αυτό των 830 σελίδων. Ειδικό κεφάλαιο αφιερώνεται σε «Ρήσεις και διηγήσεις του Γέροντος Παϊσίου». Όποιος το διαβάζει μαθαίνει να έχει μεγαλύτερη ταπείνωση και λιγότερη αλαζονεία στη ζωή του και να ελπίζει στο φως ακόμη και όταν ζει στο βαθύ σκοτάδι.
Από τον πολυγραφότατο Πανεπιστημιακό Καθηγητή και λόγιο κληρικό πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Μεταλληνό είναι γραμμένο το δεύτερο βιβλίο μας. Έχει τίτλο «Ο Ρωμηός και το θαύμα» με υπότιτλο: Κείμενα Νεοελληνικής Αυτοσυνειδησίας και κυκλοφορείται από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ. Βαθύς γνώστης και ερευνητής της Νεοελληνικής, αλλά και της ευρωπαϊκής Ιστορίας ο συγγραφεύς
Τα
φετινά Χριστούγεννα είναι τα πρώτα
χωρίς δώρο Χριστουγέννων για χιλιάδες
μισθωτούς και συνταξιούχους του ελληνικού
δημοσίου. Εξαιτίας της περικοπής αυτής
και το χριστουγεννιάτικο τραπέζι θα
είναι σε πολλές περιπτώσεις φτωχότερο
και δεκάδες χιλιάδες μικρά ελληνόπουλα
θα στερηθούν το πολυαναμενόμενο δώρο
του Αϊ Βασίλη. Ας όψονται οι πολιτικοί
μας ηγέτες, αλλά και οι κατώτεροι των
περιστάσεων ευρωπαίοι πολιτικοί, που
οδήγησαν στο κατάντημα αυτό τη χώρα μας
και στα αδιέξοδα που βιώνουμε. Ταπείνωσαν
και εξευτέλισαν το ένδοξο όνομα της πιο
όμορφης πατρίδας στον κόσμο και οδήγησαν
στην περιφρόνηση, στην ανυποληψία και
στη χλεύη έναν περήφανο λαό, το αμάρτημα
του οποίου υπήρξε η σύμπραξη στην εκλογή
ανάξιων και ανίκανων ηγετών. Και αντί
ν’ ακούσει κανείς από το στόμα τους ένα
«ήμαρτον», μια ειλικρινή αναγνώριση
των σφαλμάτων τους, της παταγώδους
αποτυχίας τους, τους ακούει να επιρρίπτουν
σαν μικρά παιδιά την ευθύνη ο ένας στον
άλλον. Ίσως είναι τα τελευταία Χριστούγεννα
για τους Έλληνες της Ελλάδος που θα
πληρωθούμε και θα πληρώσουμε σε Ευρώ.
Τα Χριστούγεννα όμως είναι
μια γιορτή που καμιά οικονομική κρίση,
καμιά
Μια ξεχωριστή νότα αισιοδοξίας και ελπίδας έδωσαν οι μαθητές του Ειδικού Επαγγελματικού Γυμνασίου στα Γιάννενα σήμερα με την καταπληκτική Γιορτή που διοργάνωσαν. Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, κάλαντα, χορό, ποιήματα, σκετς και πολύ κέφι, όπως από τις φωτογραφίες φαίνεται. Να συγχαρούμε όλα τα παιδιά, όλους τους καθηγητές, τους γονείς και την Δ/ντρια για την πολύ καλή δουλειά που γίνεται στο συγκεκριμένο σχολείο και να ευχηθούμε ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και ευτυχισμένο το νέο έτος 2012.
Ο Μέγας
Βασίλειος θαυμάζοντας το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού, θέτει στο στόμα της
Παναγίας τα ακόλουθα λόγια:
«Πως να Σε ονομάσω εγώ, θαυμαστό μου βρέφος; Τι
θνητό όνομα να δώσω στον καρπό του Αγίου Πνεύματος; Να Σου προσφέρω θυμίαμα ή
γάλα; Έχεις ανάγκη από τις μητρικές μου φροντίδες, ή να πέσω στα πόδια Σου και
να Σε λατρεύω; Τι ανεξήγητη αντίθεση; O ουρανός είναι ο θρόνος Σου κι εγώ σε
τοποθέτησα στα γόνατα μου. Σε βλέπω στην γη κι όμως δεν άφησες τον ουρανό. O
ουρανός είναι εκεί, όπου ευρίσκεσαι Εσύ».
Την απορία
και την έκπληξη της Παναγίας συμμερίζεται και άγιος Βασίλειος. Και προσπαθώντας
να βρει το μυστικό που πέτυχε την ένωση τόσο αντιθέτων πραγμάτων, καταλήγει ότι
είναι Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!
Από
ταπείνωση ο Θεός έγινε άνθρωπος!
Από την
ταπείνωση Του η γη έγινε ουρανός!
Δεν ανέβηκε
ο άνθρωπος στον ουρανό. Κατέβηκε ο Θεός στην γη. Και έτσι μας έμαθε έμπρακτα,
πως μπορεί η γη, από τόπος εξορίας να γίνει παράδεισος. Από ζούγκλα, να γίνει
Βασιλεία του Θεού. Γι' αυτό και οι πρώτοι, που αξιώθηκαν να Τον προσκυνήσουν,
ήταν οι ταπεινοί ποιμένες. Και οι γεμάτοι ταπεινό και ειλικρινές φρόνημα
αναζήτησης της αλήθειας, «μάγοι εξ ανατολών».
Αυτή η αρετή
της Ταπείνωσης είναι το μεγάλο μήνυμα της εορτής των Χριστουγέννων. Μόνο ο
άνθρωπος που καλλιεργεί και αγαπάει αυτή την αρετή, μπορεί κάπως να νιώσει, τι
έγινε εκείνη την παγωμένη νύχτα του Δεκέμβρη στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Και
μόνο με αυτή την αρετή, μπορεί να αξιωθεί να δεχθεί στην καρδιά του τον
Νεογέννητο Βασιλέα και Σωτήρα Χριστό.
- Γέροντα, όταν δεν δικαιολογώ τους άλλους γιά μιά πράξη τους, αυτό σημαίνει ότι έχω σκληρή καρδιά;
- Δεν δικαιολογείς τους άλλους και δικαιολογείς τον εαυτό σου; Μεθαύριο και ό Χριστός δεν θά σε δικαιολόγηση. Μπορεί σε μιά στιγμή ή καρδιά του άνθρωπου νά γίνη σκληρή σάν πέτρα, αν φερθή με κακία, και σε μιά στιγμή νά γίνη πολύ τρυφερή, αν φερθή με αγάπη. Νά απόκτησης μητρική καρδιά. Βλέπεις, ή μάνα όλα τά συγχωρεί και καμμιά φορά κάνει πώς δεν βλέπει. Όποιος κάνει σωστή πνευματική εργασία, γιά όλους βρίσκει ελαφρυντικά, όλους τους δικαιολογεί, ενώ τον εαυτό του ποτέ δεν τον δικαιολογεί, ακόμη και όταν έχη δίκαιο.
Πάντοτε λέει ότι φταίει, γιατί σκέφτεται ότι δέν αξιοποιεί τις ευκαιρίες πού του δίνονται.Βλέπει λ.χ. έναν νά κλέβη καί σκέφτεται ότι καί ό ίδιος, αν δέν είχε βοηθηθή, θά έκλεβε περισσότερο από αυτόν και λέει: Ό Θεός εμένα μέ βοήθησε, αλλά εγώ οικειοποιήθηκα τά δώρα του Θεού. Αυτό είναι μεγαλύτερη κλεψιά. Ή διαφορά είναι ότι τοϋ άλλου ή κλεψιά φαίνεται, ενώ ή δική μου δέν φαίνεται. Έτσι καταδικάζει τον εαυτό του και κρίνει μέ επιείκεια τον συνάνθρωπο του. "Η, άν δη στον άλλον ένα ελάττωμα, είτε μικρό είτε μεγάλο, τον δικαιολογεί, βάζοντας καλούς λογισμούς. Σκέφτεται ότι καί
- Γέροντα, όταν κάποιος έχη τόν λογισμό ότι όλοι ασχολούνται μ' αυτόν κ.λπ., πώς θά τόν διώξη;
- Αυτό είναι τοϋ πειρασμού πού πάει νά τόν άρρωστήση. Νά άδιαφορήση, νά μήν πιστεύη καθόλου σ' αυτόν τόν λογισμό. Ένας λ.χ. πού έχει καχυποψία, άν δη έναν γνωστό του νά μιλάη σιγά σέ έναν άλλον, σκέφτεται: «γιά μένα λέει δέν το περίμενα άπ' αυτόν!», ενώ εκείνοι γιά άλλο θέμα συζητούν.
Και άν δέν προσέξη, εξελίσσεται σιγά-σιγά καί πού φθάνει! Νομίζει ότι τόν παρακολουθούν, ότι τόν καταδιώκουν. Ακόμη καί άν εχη συγκεκριμένα στοιχεία ότι οι άλλοι ασχολούνται μ' αυτόν, νά ξέρη ότι καί αυτά ό ίδιος ο εχθρός τά έχει ταιριάξει έτσι, γιά νά τόν πείση. Καί πώς τά συνδυάζει ό διάβολος! Γνωρίζω έναν νέο πού, ενώ είναι εξυπνότατος, πιστεύει στον λογισμό του πού του λέει ότι δεν είναι ισορροπημένος. Με το να δέχεται τους λογισμούς πού του φέρνει τό ταγκαλάκι, τού έχουν δημιουργηθη ένα σωρό κόμπλεξ. Έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, έχει λειώσει τους γονείς του. Ό Θεός τού έδωσε δυνάμεις και χαρίσματα, άλλα όλα του τά αχρηστεύει ό εχθρός, καί έτσι βασανίζεται καί αυτός καί οί άλλοι. Δεν μπορώ νά καταλάβω γιατί τους δέχονται αυτούς τους ταγκαλακίστικους λογισμούς καί κάνουν την ζωή τους βασανισμένη, τά βάζουν καί με τον Θεό, πού τόσο πολύ μας ευεργετεί καί μας αγαπάει. Όσα καί εάν πής σε έναν τέτοιον άνθρωπο, δέν ωφελεί. Έάν δέν πάψη νά πιστεύη τους λογισμούς πού
Η Ιεραρχία
πρέπει να συγκληθεί άμεσα και, επί
τέλους, να πάρει οριστική, σαφή και
συγκεκριμένη απόφαση για το αν θα τελεί
ή όχι την νεκρώσιμη ή την επιμνημόσυνη
ακολουθία για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς
που επιλέγουν την καύση αντί της ταφής.
Να ξέρει κλήρος και λαός αν θα υπάρξουν
και ποιες θα είναι συνέπειες σε περίπτωση
που ένας πιστός ή οι συγγενείς του
επιλέξουν να καεί το νεκρό του σώμα σε
κρεματόριο, αντί να ταφεί σε νεκροταφείο.
Το ζήτημα καθίσταται εξαιρετικά επείγον
μετά τις αποφάσεις των Δήμων Θεσσαλονίκης
και Μαρκοπούλου να δημιουργήσουν σύντομα
κέντρα αποτέφρωσης νεκρών.
Η
Ιεραρχία στις 12 Μαϊου του 2010 ασχολήθηκε
με το ζήτημα, αλλά δεν το έλυσε και το
μετέθεσε στο μέλλον. Γράφτηκε τότε στο
σχετικό Δελτίο Τύπου:
"
Για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς η
Εκκλησία γνωρίζει και συνιστά ως μοναδικό
τρόπο αποσυνθέσεως του νεκρού σώματος
την ταφή σύμφωνα με την αγία Διδασκαλία
Της και την από αιώνων Παράδοση Της.
Η
Εκκλησία μας δεν έχει αντίρρηση για την
καύση των νεκρών για τους ετεροδόξους
και ετεροθρήσκους. Επί πλέον συμπλήρωσε
ότι για ειδικές περιπτώσεις του
προβλήματος της καύσεως
Ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού, είναι Θεός και άνθρωπος, Ιησούς Σωτήρας και Εμμανουήλ, που σημαίνει ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους και μαζί με τους ανθρώπους για την σωτηρία από την υποδούλωση στην αμαρτία και το θάνατο, να μας κάνει θεούς κατά χάριν.
Тон номикон дидагматон о силогос, тин ен сарки емфаникзи ту Христу Тиан
Генисин, тус про ту ному тин Харин евангелизоменис, ос ипер номон ти
писти ипарксасин. Отен тис фторас апалагис усан проксенон, тес ен ади
катехоменес психес, проекиритон, диа тис анастасеос. Кирие докса си
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
ΟΛΒΙΟΣ ΟΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΗΣ ΕΣΧΕ ΜΑΘΗΣΙΝ
Παρακάτω θα παραθέσω μία μικρή μου μελέτη σε σχέση με το αν είχε ελληνικό χαρακτήρα το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος ή Βυζάντιο, όπως ωνομάσθη κατά τον 16ο αιώνα από τον Ιερώνυμο Βολφ. Να σημειώσω μόνον ότι την κατωτέρω μελέτη την έχω δημοσιεύσει σε ορισμένα φόρα (μεταξύ αυτών και στα παλιά ΙΔΕΟ). Εδώ παρουσιάζεται ελαφρώς επεξεργαμένη και θα παρουσιαστεί σε συνέχειες. Επίσης, είναι αναρτημένη και το blog που διατηρώ: lalei-kairia.blogspot.com
***
Το ένδοξο, Χιλιόχρονο Βυζάντιο, ή, άλλως όπως αποκαλείται το Ελληνικό Μεσαιωνικό κράτος, ξεκίνησε τυπικά με τη μεταφορά της πρωτευούσης του Ρωμαϊκού κράτους από τη Ρώμη στην αρχαία ελληνική αποικία του Βύζαντος του Μεγαρέα, το Βυζάντιο. Για το όνειρο του Κωνσταντίνου όπου του υπεδείχθη η ακριβής τοποθεσία Κτίσεως της Νέας Ρώμης, ή Νέας Ιερουσαλήμ, ή Νέας Επταλόφου ή Βασιλευούσης, ή Κωνσταντικουπόλεως, πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να αναφερθώ` απλώς να επισημάνω ότι εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της απαραίτητης ενδύσεως της αυτοκρατορικής απόφασης με τον κατάλληλο μύθο. Όμως, ουσιαστικά η Βυζαντινή αυτοκρατορία εκκινά την χιλιόχρονη πορεία της στην Ιστορία και την αιωνιότητα το 395. Τη χρονιά εκείνη, λίγο πριν πεθάνει ο Θεοδόσιος, μοίρασε την ενιαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στους δύο του γιους. Στον Ονώριο έδωσε το Δυτικό Ρωμαϊκό τμήμα και στον Αρκάδιο το Ανατολικό Ρωμαϊκό τμήμα. Το τελευταίο αποτέλεσε το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος, ενώ οι ίδιοι οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν τους εαυτούς των Ρωμαίους και την αυτοκρατορία τους Ρωμαϊκή. Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι, ειδικά για τους κατοίκους της Βασιλευούσης υπήρχε και η ονομασία Βυζαντινός, εκ του αρχαίου Βυζαντίου.
Όμως, η ονομασία Ρωμαίος και Ρωμαϊκό κράτος εδόθη για καθαρά διοικητικούς λόγους, εξυπηρετούσε δε τον σκοπό της κατοχύρωσης της
Είναι περιττό, ανώφελο, ανόητο, και κουραστικό να επιχειρήσει κάποιος αυτές τις « ιδιαίτερες μέρες» να γράψει με σκοπό να «μορφώσει» η να ενημερώσει για αυτά που συμβαίνουν.Φαντάζει στο σύνολό της η πληροφόρηση περίπου αδιάφορη σήμερα, και είναι σε όλους σχεδόν προκλητικά αδιάφορες μυριάδες τοποθετήσεις καθότι περιγράφουν τα ίδια και τα ίδια… και πάλι από την αρχή.
Είναι πιθανό και για το μέσο που απευθύνεται αυτή η αναφορά να είναι αδιάφορη και να μην τύχει δημοσίευσης, είναι πιθανό όμως αγαπητέ μου αναγνώστη αυτές οι «σκόρπιες σκέψεις» και απόψεις, να προκαλέσουν ένα ελάχιστο ατομικό προβληματισμό, για ότι συμβαίνει πολύ κοντά μας…
Έχουν ως σημείο αναφοράς κυρίως την απρόσμενη κατάσταση του «νεόπτωχου» αλλά και την ανασφαλή θέση του «νεόπλουτου» που ως τέτοιος δυσκολεύεται να αντιληφθεί και να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα.
Είναι νοσηρή κατάσταση αγαπητέ μου συμπολίτη να περιγράφουμε συνεχώς την «απροσδιόριστα» τραγική κατάσταση της Ελληνικής κοινωνίας, οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της οποίας είναι ήδη φανερές, το εφιαλτικό τοπίο της ύφεσης