Σε πόλεμο ολοκληρωτικό απαράσκευοι

 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Ζ​​ούμε μάλλον τη δυσκολότερη και κρισιμότερη ιστορική συγκυρία που γνώρισε ο Ελληνισμός μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τα δεδομένα που συγκροτούν τη δραματική συγκυρία είναι καινούργια, δεν έχουμε έμπειρη γνώση για να τα διαχειριστούμε.

Είναι πόλεμος χωρίς να αλληλοσφάζονται στρατοί, να βομβαρδίζονται πόλεις, να καταλαμβάνονται εδάφη από «δυνάμεις κατοχής». Ομως το διακύβευμα είναι το ίδιο, όπως και στις ένοπλες συρράξεις: Η εθνική κυριαρχία, η κρατική ανεξαρτησία, η ελευθερία κοινωνικής αυτοδιαχείρισης. Τα όπλα έχουν αλλάξει, δεν είναι η αεροπορική και ναυτική υπεροπλία, τα πυραυλικά συστήματα, τα χημικά και πυρηνικά μέσα ολέθρου.

Ομως η λογική της απανθρωπίας παραμένει ίδια: Αν στον πόλεμο που ξέραμε στόχος πάντοτε ήταν ο μέγιστος δυνατός αριθμός νεκρών, από τις μάχιμες δυνάμεις και τον άμαχο πληθυσμό, ώστε να καμφθεί το ηθικό του αντιπάλου και να παραδοθεί χωρίς όρους, στόχος σήμερα είναι ο μέγιστος δυνατός αριθμός λιμοκτονούντων, ανέργων, απελπισμένων, νεκρών από ασιτία και αλκοόλ, ανθρώπων που αυτοκτονούν τσακισμένοι από την ανελπιστία και την πίκρα της αδικίας.

«ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» (Νέα ἔκδοση)

Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου
«Ἀπολογία Χριστιανική»
προλεγ.-ἐπιστημ. ἐπιμ. π. Γ. Μεταλληνοῦ
ἐκδ. «Γρηγόρη», Ἀθήνα 2015, σσ. 312.

.                 Κυκλοφόρησε προσφάτως ἀπὸ τὶς Ἐκδόσεις Γρηγόρη τὸ βιβλίο τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου «Ἀπολογία Χριστιανική». Τὸ κείμενο παρατίθεται μὲ ἀπόδοση στὴν Νέα Ἑλληνική, ἐνῶ τὰ προλεγόμενα καὶ ἡ ἐπιστημονικὴ ἐπιμέλεια, ἔγιναν ἀπὸ τὸν πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Μεταλληνό.
.                 Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, Διδάσκαλος τοῦ Γένους καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς κορυφαίους ἡγέτες τοῦ Φιλοκαλικοῦ κινήματος τῶν «Κολλυβάδων», ὑπῆρξε πολυγραφότατος συγγραφέας, πολυτάλαντος καὶ πολυμερής. Ἀκολουθώντας τὴν παράδοση τῶν ἁγίων Πατέρων, συνέγραψε ἔργα ἀνταποκρινόμενα πάντοτε σὲ συγκεκριμένες ἀνάγκες ἢ προκλήσεις γιὰ τὴν πληροφόρηση, οἰκοδομὴ καὶ νουθεσία τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου.
.                 Τὸ ἔργο του «Ἀπολογία Χριστιανική», καταγγέλλει τὴν ἀλλοτρίωση τῆς Εὐρώπης –καὶ ἰδιαιτέρως τῆς Γαλλίας– καὶ τὴ διαμετρικὴ ἀποστασιοποίησή της ἀπὸ κάθε ἔννοια Χριστιανικότητας σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς ἰδεολογικῆς, πολιτικῆς καὶ κοινωνικῆς πραγματικότητάς της, κάτι ποὺ ἐνσαρκώνεται στὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1789. Ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση ἀπέρριψε τὸν Χριστιανισμὸ καὶ τὸν ἀντικατέστησε μὲ τὴν «θρησκεία τῆς λογικῆς», μὲ τὴν λατρεία τοῦ «Ὑπερτάτου Ὄντος», ποὺ δὲν ἦταν παρὰ πρόσχημα γιὰ τὴν ἀπόκρουση τῆς κατηγορίας τῆς ἀθεΐας καὶ στὴν οὐσία τεκτονικὸ ἐφεύρημα (Ροβιεσπέρος). Ἡ «φυσικὴ θρησκεία» ὅμως, δὲν εἶναι παρὰ ἄρνηση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ ἀπόρριψή Του. Ἐπισημαίνει ὅτι πηγὴ τῆς γαλλικῆς ἀθεΐας εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ θείου φόβου («ἀφοβοθεΐα») καὶ ἡ «παντελὴς ἀλησμονησία τοῦ Θεοῦ». Ἦταν ἑπόμενο συνεπῶς, ἡ ἐσωτερικὴ διαστροφὴ νὰ ὁδηγήσει σὲ ψευδεῖς καὶ ἀπατηλὲς διακηρύξεις γιὰ τὴν ἐξαπάτηση τοῦ κόσμου.

 .                 Σ᾽ αὐτὸ τὸ πλαίσιο βλέπει καὶ τὶς γαλλικὲς διακηρύξεις γιὰ ἐλευθερία καὶ ἰσότητα. Οἱ κατ᾽ οὐσίαν Χριστιανικὲς αὐτὲς ἔννοιες ἔχουν λάβει τὴν φόρτιση, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν γαλλικὴ ἐπαναστατικὴ ἰδεολογία. Ἡ ψευδὴς ἐλευθερία καθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο δοῦλο τῶν ἐπιθυμιῶν του, ἐνῶ ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, ἀποδεχομένη τὴν «ὑπακοή» στὴν ἐξουσία δὲν παύει νὰ σώζει τὴν ἐσωτερικὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου (ἀδούλωτο φρόνημα), ποὺ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία.

Τὶ σημαίνει ἡ φράση, Αἰωνία ἡ μνήμη

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς 

Σὲ ταλαιπωρεῖ τὸ ὅτι δὲν ξέρεις τὴ σημασία αὐτῶν τῶν λέξεων, ποὺ ἄκουγες πολλὲς φορὲς καὶ ὁ ἴδιος ἔλεγες ἐπάνω ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Καὶ καλὰ κάνεις ποὺ ρωτᾶς. Ὅσο καλύτερα γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀρχαία καὶ καλὴ ὀρθόδοξη πίστη μας, τόσο καὶ περισσότερο τὴν ἀγαπᾶ. 

«Αἰωνία ἡ μνήμη» σημαίνει: αἰώνια νὰ ὑπάρχει ἡ μνήμη γιὰ σένα. Ἄκουσα μιὰ φορὰ πὼς κάποιος στὸν ἐπικήδειο λόγο ἐπάνω ἀπὸ τὸν νεκρὸ φώναξε: «αἰωνία σου ἡ μνήμη στὴ γῆ!» Παραξενεύθηκα σὲ μιὰ τόσο λανθασμένη ἑρμηνεία τῆς πίστης μας. Μὰ μπορεῖ κάτι νὰ εἶναι αἰώνιο στὴ γῆ, ὅπου ὅλα περνοῦν βιαστικὰ σὰν προσκεκλημένοι σὲ γάμο; 

Ὄντως, δὲν εὐχόμαστε στὸν νεκρὸ ἐντελῶς μηδαμινὸ πλοῦτο, ὅταν τοῦ εὐχόμαστε νὰ τὸν μνημονεύουν σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, ὁ ὁποῖος καὶ ὁ ἴδιος πλησιάζει στὸ τέλος του; Ἀλλὰ ἂς ποῦμε πὼς τὸ ὄνομα κάποιου μνημονεύεται στὴ γῆ ἕως τὸ τέλος τοῦ χρόνου – τί κερδίζει αὐτὸς ἀπ’ αὐτό, ἐὰν ἡ μνήμη του στὰ οὐράνια ἔχει ξεχαστεῖ; 

Τὸ σωστὸ εἶναι νὰ ἐπιθυμοῦμε τὸ ὄνομα τοῦ νεκροῦ νὰ μνημονεύεται αἰώνια στὴν αἰωνιότητα, στὴν αἰώνια ζωὴ καὶ στὸ Βασίλειο τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο καὶ εἶναι τὸ νόημα τῶν λέξεων «αἰωνία σου ἡ μνήμη».
Μιὰ φορὰ καυχήθηκαν οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ στὸν Δάσκαλό τους λέγοντας: «Κύριε, καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου» (Λουκ. 10,17). Καὶ ὁ Κύριος τοὺς ἀπάντησε νὰ μὴν χαίρονται γι’ αὐτὸ ἀλλά: «Χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Λουκ. 10,20), δηλαδὴ νὰ χαίρονται ἐπειδὴ τὰ ὀνόματά τους εἶναι γνωστὰ καὶ τὰ θυμοῦνται καὶ τὰ μνημονεύουν στὸ Οὐράνιο Βασίλειο τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ζωῆς. 

Ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής ως Πρόδρομος στην Θεία Λειτουργία (Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμία)

IEΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ
Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 30 Αὐγούστου 2015
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
O AΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ ΩΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

1. Xθές, ἀδελφοί μου χριστιανοί, 29η τοῦ μηνός Αὐγούστου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑόρτασε τήν ἀποτομή τῆς τιμίας κεφαλῆς τοῦ ἁγίου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Ἀλλά «σύρεται» καί σήμερα, τήν Κυριακή, ἡ ἑορτή του, γι᾽ αὐτό καί μετά τήν εἴσοδο τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, μετά τό ἀναστάσιμο τροπάριο ψάλαμε τό Ἀπολυτίκιο τοῦ τιμίου Προδρόμου. Δηλαδή, ὅσοι χθές στήν μνήμη του δέν μπόρεσαν νά ἐκκλησιαστοῦν, νά ἀκούσουν σήμερα τό Ἀπολυτίκιό του καί νά τόν τιμήσουν.

2. Ἀλλά γιατί ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τώρα, στό τέλος σχεδόν τοῦ Αὐγούστου, τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ τοῦ Χριστοῦ μας; Ὄχι γιατί ὁ ἀποκεφαλισμός του ἔγινε τήν 29η Αὐγούστου, ἀλλά γιά ἄλλο μυστικό λειτουργικό λόγο. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης καί Βαπτιστής τοῦ Κυρίου μας λέγεται «Πρόδρομος», γιατί, ὅπως ξέρουμε, προετοίμασε τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία μας τόν θέλει «πρόδρομο» καί στίς ἑορτές τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, ἐπειδή τόν ἄλλο μήνα, στίς 14 τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, θά ἑορτάσουμε τόν σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ μας, μέ τήν μεγάλη ἑορτή τοῦ Σταυροῦ, ἔβαλε ἡ Ἐκκλησία μας προδρομικά καί τόν θάνατο τοῦ Προδρόμου. Σᾶς εἶπα καί ἄλλοτε, χριστιανοί μου, ὅτι εἶναι μεγάλη ἡ ἑορτή τοῦ Σταυροῦ, γι᾽ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας, προετοιμάζοντάς μας γιά τήν ἑορτή αὐτή, ἀπό πολύ πρίν μᾶς μιλάει γιά τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι τήν ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως οἱ Καταβασίες εἶναι «Σταυρόν χαράξας Μωσῆς», μιλώντας ἔτσι γιά τόν σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί τό πρῶτο Εὐαγγέλιο μετά τήν ἑορτή αὐτή (Ματθ. 17,14-23) τελειώνει μέ τόν σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ (στίχ. 23). Προδρομικά λοιπόν, ξαναλέγω, γιά τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔβαλε ἡ Ἐκκλησία μας τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου.

Ζ η τ ε ί τ α ι ε λ π ί ς επίγεια και επουράνια…

Χρήστου Παπαδημητρίου.

Κοινωνιολόγου.
Προέδρου Τ Κ Πύργου-Κόνιτσας.

Ζ η τ ε ί τ α ι ε λ π ί ς
επίγεια και επουράνια…

Η ιστορία από την άποψη της κοινωνικής προβληματικής και ανθρώπινης περιπέτειας επαναλαμβάνεται, και μάλιστα πολλές φορές γράφεται και περιγράφεται με θαυμαστή ομοιότητα όχι μόνο στα ιστορικά δεδομένα αλλά στις διηγηματικές αφηγήσεις, στις νουβέλες, καθώς και στα μυθιστορηματικά κείμενα.

…Ύστερα διάβασε άλλα πράγματα: το έλλειμμα του προϋπολογισμού, προαγωγές εκπαιδευτικών, μια απαγωγή, ένα βιασμό, τρεις αυτοκτονίες. Οι δυο, για οικονομικούς λόγους. Δυο νέοι, 30 και 32 χρονών, ο πρώτος άνοιξε το γκάζι, ο δεύτερος χτυπήθηκε με πιστόλι.

Περιγράφεται μια κατάσταση και σκιαγραφείται μια προσωπικότητα με προφητικό τρόπο από τον αείμνηστο Αντώνη Σαμαράκη με αυτήν του σημερινού Έλληνα, και της σημερινής Ελλάδας.

…Κι ο ήρωας εκείνος ήτανε ένας άνθρωπος που δεν είχε ελπίδα… και ο σημερινός έλληνας είναι ένας άνθρωπος που έχασε την ελπίδα του…

- Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!

Παρόμοια πραγματικότητα βιώνει σήμερα η χώρα μας, και ως άλλος μυθιστορηματικός ήρωας, εκατομμύρια ανέργων, των οποίων η τραγικότητα της κατάστασης είναι ανεκδιήγητη, όπως και αυτών που βρίσκονται στα πρόθυρα της φτώχειας, της χρεοκοπίας, της κατάθλιψης, και της αυτοχειρίας, κατεδαφίζονται καθημερινά όλο και πιο βαθειά στα τάρταρα της εξαθλίωσης …

Ο ΔΥΟΣΜΟΣ, ΤΟ ΑΝΗΘΟ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΕΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ὁ Χριστὸς κάποτε στιγμάτισε γιὰ πολλὰ πράγματα τὴ συμπεριφορὰ τῶν γραμματέων καὶ φαρισαίων. Ἀνάμεσα σὲ ἄλλα, ἀνέφερε καὶ ὅτι ἀσχολοῦνται πρόθυμα καὶ σχολαστικὰ μὲ ἐντελῶς δευτερεύοντα πράγματα, ἐνῶ ἀδιαφοροῦν τελείως γιὰ τὰ σπουδαιότερα καὶ βασικὰ ποὺ ζητάει ὁ Θεός.

«Ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον, καὶ ἀφήκατε τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν. Ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι» (Ματθ. 23, 23). Ὅλη σας ἡ φροντίδα, λέει, εἶναι ἂν θὰ βγάλετε τὴ δεκάτη (τὴν προσφορὰ τοῦ 10%) ἀπὸ τὸν δυόσμο, τὸ ἄνηθο καὶ τὸ κύμινο γιὰ τὸν ναό. Γιὰ τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴ δικαιοσύνη, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν τιμιότητα ποὺ σᾶς κάνει ἀξιόπιστους, κανένα ἐνδιαφέρον! Ὅμως μὲ αὐτὰ θά ’πρεπε κυρίως νὰ ἀσχολεῖσθε, χωρὶς νὰ παραλείπετε βέβαια καὶ τὰ ἐλαφρότερα.

Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ μᾶς θυμίζουν ἕνα φαινόμενο τῶν ἡμερῶν μας. Οἱ Χριστιανοὶ δείχνουν μεγάλη προθυμία στὸ νὰ φτιάχνουν φανουρόπιτες καὶ τὴν ἡμέρα τῆς γιορτῆς τοῦ ἁγίου Φανουρίου (ἀλλὰ καὶ ὁποιαδήποτε ἄλλη μέρα) τρέχουν στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ τὶς «διαβάσουν». Δὲν εἶναι κατακριτέα ἡ εὐλάβεια πρὸς τὸν ἅγιο. Ἀπεναντίας. Τὸ ἐρώτημα ὅμως εἶναι: Ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἴδια προθυμία καὶ μὲ «τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου»; Μὲ τὴ δικαιοσύνη, τὴν εὐσπλαχνία, τὴν τιμιότητα;

Μήπως μένουμε μόνο σὲ μιὰ ἐξωτερικὴ θρησκευτικότητα ποὺ δὲν κοστίζει τίποτε; Μήπως μιὰ ζωὴ κουβαλᾶμε στὸν Θεὸ λαμπάδες, τάματα, φανουρόπιτες, ἀλλὰ πέρα ἀπὸ αὐτὰ τίποτε; Τί λέει ὁ Θεὸς γι’ αὐτά; «Ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν» (Ὡσ. 6, 6). Δὲν θέλω τὴν προσφορά σας, τὴ θυσία σας, ἀλλὰ τὴ φιλανθρωπία, τὴν εὐσπλαχνία σας. Θέλω τὴν καρδιά σας γεμάτη ἀγάπη γιὰ τὸν καθένα. Θέλω τὴν ἐπίπονη θυσία τῆς μεταμόρφωσης τῆς καρδιᾶς σας καὶ ὄχι τὴν ξεκούραστη προσφορὰ μιᾶς φτηνῆς, τυπικῆς, ἐπιφανειακῆς θρησκευτικότητας.

Χειμάρρα: Άγαλμα καθολικού ιεραπόστολου στη θέση της κατεδαφισμένης εκκλησίας!

Με την ενέργεια αυτή ο Αλβανός πρωθυπουργός επιχειρεί να κερδίσει την εύνοια του Βατικανού -Την προκλητική ενέργεια κατήγγειλε η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας

Ανδριάντα του παπικού ιεραποστόλου Νίλο Καταλάνο, έζησε τον 7ο αιώνα- που προσπάθησε αποτυχημένα να στρέψει τους ελληνορθόδοξους κατοίκους της Χειμάρρας στον καθολικισμό ή την ουνία, θέλει να στήσει η κυβέρνηση Ράμα στο χώρο της κατεδαφισμένης εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου στο χωριό Δρυμμάδες.

Ο Καταλάνο έζησε το 7ο αιώνα και προσπάθησε μεθοδικά να προσηλυτίσει στον παπισμό ελληνορθόδοξους πληθυσμούς της Βορείου Ηπείρου, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Ως παπικός επίσκοπος Δυρραχίου, επισκέφθηκε τις Δρυμάδες και επιχείρησε να πείσει τους κατοίκους να αποκηρύξουν την ορθόδοξη πίστη τους. Σύμφωνα με τις πηγές η αντίδραση των πιστών ήταν έντονη, με αποτέλεσμα ο παπικος αξιωματούχος να επιστρέψει άπρακτος στην έδρα του. Ο Καταλάνο τιμάται από τους Αλβανούς, επειδή φέρεται να προώθησε τη διδασκαλία της αλβανικής γλώσσας, που για την ιστορία απέκτησε αλφάβητο μόλις το 1908.

O Αϊνστάιν μιλά με τον Θεό

Γράφει ο Δρ Κων. Β. Ζορμπάς

Μία εξόχως ενδιαφέρουσα ομιλία έγινε την Τρίτη 25 Αυγούστου 2015 στο κεντρικό αμφιθέατρο του Πολυτεχνείου Κρήτης (Κτήριο Επιστημών 141.Π.98) από τον παγκοσμίου φήμης Καθηγητή Thomas Naumann, από το ερευνητικό κέντρο DESY της Γερμανίας, με τίτλο: “O διάλογος του Αϊνστάιν με τον Θεό”.

Ο ομιλητής επεσήμανε ότι ο Αϊνστάιν ήταν γοητευμένος από το γεγονός ότι ο κόσμος είναι κατανοητός μέσα από την απλότητα και την αρμονία των νόμων της Φύσης.

Αυτή η βαθιά πεποίθησή του ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την όλη δομή της σκέψης του.

O Αϊνστάιν έψαξε σε βάθος εάν ο Θεός θα είχε μια διαφορετική επιλογή για τη δημιουργία και εάν θα μπορούσε να έχει κάνει τον κόσμο διαφορετικά.

Σήμερα, αυτή η ερώτηση μάς οδηγεί σε μία νέα συζήτηση γύρω από το σύμπαν και το φιλόδοξο στόχο της επιστήμης για το «ξεκλείδωμα» του 95% του αόρατου και σκοτεινού σύμπαντος, το οποίο παραμένει ακόμη άγνωστο βιβλίο για τους επιστήμονες και, κατά συνέπεια, η ανάδυση μιας «Νέας Φυσικής», που θα αλλάξει δραματικά τις γνώσεις της ανθρωπότητας για τον κόσμο.

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, «Το Σύνταγμα αναφέρει πως η εκπαίδευση πρέπει να είναι εθνική και χριστιανική»

 

"Τα κόμματα χρειάζεται να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους απέναντι στην Εκκλησία" τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος κατά το κήρυγμά του από την Ιερά Μονή Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας, ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Κοσμά.

Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας τέλεσε ο Αρχιεπίσκοπος, ενώ συλλειτούργησαν οι Μητροπολίτες Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος, Πατρών κ. Χρυσόστομος και ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, ο οποίος σήμερα άγει τα ονομαστήριά του.

Παρέστησαν ο Πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής Αρχιμανδρίτης Συμεών Βολιώτης, ο Υπουργός Υγείας κ. Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο Δήμαρχος Θέρμου κ. Σπυρίδων Κωνσταντάρας, Εκπρόσωποι της Περιφέρειας, της Ελληνικής Αστυνομίας, των Ενόπλων Δυνάμεων, της Πυροσβεστικής υπηρεσίας, Τοπικών Φορέων και Οργανισμών, ο Διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Συνόδου κ. Γεώργιος Βασιλείου, ο Νομικός Σύμβουλος της Συνόδου κ, Θεόδωρος Παπαγεωργίου, κληρικοί και λαϊκοί.

Ο Αρχιεπίσκοπος στον θείο λόγο του ανέφερε πως η Εκκλησία τιμά την μνήμη των Αγίων, αφενός για να τους ευχαριστήσουμε και αφετέρου για να τους μιμηθούμε. Μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σήμερα και αναφέρθηκε στην ζωή και στο έργο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού λέγοντας πως "αγαπούσε την πατρίδα όχι με θεωρητικούς λόγους που ακούγονται συχνά, αλλά με πράξεις". Αναφέρθηκε, επίσης, στην αγάπη του Αγίου Κοσμά προς την παιδεία και τον Θεό και τον χαρακτήρισε Γενάρχη.

ΝΕΚΡΗ ΑΠΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Στις 10 Αυγούστου, οι αστυνομικές αρχές της Σικελίας βρήκαν το πτώμα μιάς έφηβης στην παραλία της πόλης Messina της Σικελίας. Η 16χρονη είχε πεθάνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών και οι "φίλοι" της την είχαν εγκατέλειψει εκεί και είχαν εξαφανιστεί. Οι έρευνες κατέληξαν πως η κοπέλα ονομαζόταν Ιlaria Boemi. Το παρακάτω άρθρο περιγράφει τα πραγματικά αίτια του θανάτού της. 

Άρθρο του Maurizio Blondet

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

Είχε γεμίσει το προφίλ της στο Facebook από τις φωτογραφίες της, το κοριτσάκι που πέθανε στην αμμουδιά της Messina. Κοντινά πλάνα της πέρλας στην τρυπημένη γλώσσα της, μισοξυρισμένο  κεφάλι, όλα για να πείσει τους άλλους ότι υπάρχει...“Κοιτάξτε με, είμαι εδώ, είμαι ένα ενδιαφέρον άτομο! είμαι...dark!'' ήθελε να πει. Όχι φτωχό μου, δεν ενδιαφέρεις κανέναν. Με αυτή την αμφίεση της ''σκληρής'', με τα παιδικά μάτια που δεν κατάφερναν να κρύψουν τον τρόμο να είσαι εγκαταλελειμμένη σε αυτό τον κόσμο. Ήσουν πολύ συνηθισμένη, ήσουν standard, ήσουν μία από τις πολλές, ένα από τα πολλά τίποτα των ντισκοτέκ. Δεν ενδιέφερες ούτε τους φίλους σου, οι οποίοι μόλις έπεσες πάνω στην άμμο, το έσκασαν και για τρεις ημέρες δεν έλεγαν τίποτα, τρέμοντας σαν τα σκουλήκια-σαν σκουλήκια που είναι, μια που έτσι εκπαιδευτήκαν να γίνουν, με χασίς, εγωισμό, ναρκισσισμό, σεξουαλισμό, παραβατικότητα, με μία λέξη με ''Ελευθερία''.

Ήσουν μία από εκείνες τις μικρές σκλάβες εκείνων των ελευθεριών που σου δίδαξαν τα συστήματα της μιντιακής πειθούς. Την ελευθερία να κάνεις σεξ πριν καν μπορέσεις να νοιώσεις ένα βαθύ συναίσθημα. Το να κάνεις σεξ απλά γιατί το κάνουν όλες και έτσι πρέπει, διαφορετικά η ''παρέα'' θα σε αποκλείσει. Την ελευθερία να είσαι στην ''παρέα'' –που είναι το κατεξοχήν κοπάδι της σκλαβοποίησης. Ένας χώρος όπου οι μικρές, ανώριμες όπως εσύ, φτωχό γκρίζο ποντικάκι, συνθλίβονται και κυριαρχούνται από  επαίσχυντα όντα της ίδιας ηλικίας με εσένα. Ο χώρος αυτός είναι η αλυσίδα όπου ασκούνται ανυπόφορες και ταπεινωτικές πρακτικές… και εσείς -κοριτσάκια απελευθερωμένα- τις δέχεστε, κάνετε ''στοματικό σεξ'', παίρνετε ναρκωτικά, κάνετε οτιδήποτε σας πουν οι χωρίς τιμή νταήδες της παρέας  Διότι διαφορετικά ''σας αποκλείουν'' και δεν ξέρετε που να πάτε. Δεν διαθέτετε εφόδια, ούτε νοητικά, ούτε ηθικά, ούτε ψυχικά για να αντιμετωπίσετε τη μοναξιά.

Ορθοδοξία: Η ελπίδα των λαών της Ευρώπης (Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους)

Στο κείμενο αυτό επισημαίνεται ότι η Ορθόδοξος αυ­τοσυνειδησία δεν μας επιτρέπει να παρακάμπτωμε το γεγονός ότι η Ορθοδοξία δεν ημπορεί να συναποτελή μαζί με τον Δυτικό Χριστιανισμό μία ενιαία "χριστια­νική ταυτότητα", αλλά αντιθέτως μας υποχρεώνει να τονίσωμε ότι η Ορθοδοξία είναι η λησμονημένη από την Ευρώπη πρωτογενής της Πίστις, η οποία πρέπει κά­ποτε να αποτελέση εκ νέου την χριστιανική της ταυτό­τητα.

Η Ενωμένη Ευρώπη του 21ου αιώνος αναζητεί την ταυτότητα της. Η «ευρωπαϊκή ταυτότης» δεν αποτε­λούσε αντικείμενο σοβαρού προβληματισμού, εφ' όσον την διεμόρφωναν μόνον οικονομικοί και πολιτικοί πα­ράγοντες. Αφ' ότου όμως πολιτισμικοί και ιδίως θρη­σκευτικοί παράγοντες έπρεπε να ληφθούν υπ' όψιν κα­τά την αναζήτησί της, αναπτύχθηκαν σοβαρές συζητή­σεις, έντονες διαφωνίες και οξείες διαμάχες γύρω από την αναφορά ή μη του «Ευρωπαϊκού Συντάγματος» στην χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης.
Τί σημαίνει όμως «χριστιανική ταυτότης της Ευρώ­πης» για τους Ορθοδόξους λαούς μας; Πόσο χριστια­νική είναι η «χριστιανική ταυτότης της Ευρώπης»;

Σημάδια ετοιμότητας για αλλαγή

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς 

Ο​​ι παράγοντες που διαμορφώνουν την ιστορία ενός λαού δεν διαφέρουν σημαντικά από αυτούς που διαμορφώνουν τη ζωή ενός ατόμου. Kαίριο ρόλο και στις δύο περιπτώσεις παίζουν μάλλον οι συγκυρίες, οι συμπτώσεις, οι επιπόλαιες επιλογές, η βραδύτητα των επιγνώσεων – «άργησα να καταλάβω», είναι η συχνή αιτιολόγηση δραματικών σφαλμάτων με ισόβιες επιπτώσεις.

Πολύ συχνά, επίσης, τη ζωή των ατόμων, όπως και την εξέλιξη των κοινωνιών, την καθορίζουν όχι τα πραγματικά δεδομένα και γεγονότα, αλλά «το κοινωνικό φαντασιακό»: η ισχύς των υποκειμενικών και γενικευμένων εντυπώσεων. Πόσες συνεργασίες έχουν αποτύχει βασισμένες σε λάθος αρχικές εντυπώσεις, πόσοι διανοητικά μειονεκτικοί ή αδίστακτα ανήθικοι έχουν ανεβεί σε θώκους ηγετικούς, επειδή το οικογενειακό τους όνομα εντυπωσίαζε τις μάζες.

Aυτό το τελευταίο, η ισχύς των εντυπώσεων, έχει εξελιχθεί σήμερα σε θεμελιώδη, πρωταρχικό παράγοντα για τη διαμόρφωση του ατομικού και του συλλογικού βίου. Eνισχύει την κυριαρχία των εντυπώσεων και η καταπληκτική πρόοδος της τεχνολογίας στην αρτίωση και επιβολή της γλώσσας των εικόνων. Eτσι, στον παγκοσμιοποιημένο σήμερα πολιτισμό του Διαφωτισμού, της πίστης στον ορθολογισμό, στην «αντικειμενικότητα», στην επιστημονική απόδειξη, στην πειραματική επαλήθευση, στην κριτική ανάλυση, οι τύχες των ατόμων και των λαών κρίνονται, σχεδόν αποκλειστικά, από την εμπορία (την επί χρήμασι εξασφάλιση) της τηλεοπτικής ποδηγέτησής τους, της διαβουκόλησής τους μέσω πλασματικών εικόνων της πραγματικότητας, μέσω «εντυπώσεων».

Ο Άγιος Κοσμάς και το μάθημα των Θρησκευτικών

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

Στις 24 Αυγούστου 1779 στο Κολικόντασι της τουρκοκρατούμενης τότε Βορείου Ηπείρου απαγχονίσθηκε με εντολή του Κουρτ Πασά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Πατροκοσμάς όπως κατεγράφη στη συνείδηση του λαού μας. Ξεκίνησε από το Μέγα Δένδρο της Αιτωλίας, δίπλα από το Θέρμο, την αρχαία πρωτεύουσα της Αιτωλικής Συμπολιτείας.

Έμαθε γράμματα σε κρυφά και φανερά σχολειά και κατέληξε στο Άγιον Όρος, στη Μονή Φιλοθέου.

Με τις ευλογίες των εκάστοτε Οικουμενικών Πατριαρχών εξήλθε από τον Άθωνα τουλάχιστον τρεις φορές και περιόδευσε τα περισσότερα μέρη του Ελληνισμού για να αποτρέψει τους εξισλαμισμούς.

Ιδιαιτέρως έντονη παραμένει η μνήμη του στην Ήπειρο και στη Δυτική Μακεδονία. Δίδασκε με τον απλό λόγο του, την ασκητική ζωή του, με τις προφητείες του για την απελευθέρωση του Γένους, με το πάθος του για την κοινωνική δικαιοσύνη, με τον ζήλο του για την Ελληνορθόδοξη Παιδεία.

Άγιος Νικολάος Βελιμίροβιτς: Ποιά είναι η τελευταία μας προσδοκία;

Ποιά είναι η τελευταία μας προσδοκία; Τη νύχτα προσδοκούμε την ημέρα και την ημέρα προσδοκούμε τη νύχτα· και πάλι την ημέρα και πάλι τη νύχτα. Αλλά η προσδοκία αυτή δεν είναι η τελευταία. Ποιά είναι η τελευταία μας προσδοκία, αδελφοί; Σε καιρούς χαράς τρέμουμε περιμένοντας λύπες και σε καιρούς λύπης προσδοκούμε με ελπίδα τη χαρά· και ξανά λύπη και ξανά χαρά. Αλλά καμιά απ’ αυτές τις προσδοκίες δεν είναι η τελευταία μας.

Αδελφοί, η τελευταία μας προσδοκία είναι η προσδοκία της Κρίσεως του Θεού. Όταν έλθει η Κρίση του Θεού – η Φοβερά Ημέρα Κυρίου, που έρχεται καιομένη ως κλίβανος (Μαλαχίας 4,1) – όλοι τότε θα λάβουμε αυτό που μας αξίζει: για κάποιους θα είναι η ημέρα η ανέσπερος, που δεν τη διαδέχεται νύχτα, ενώ για άλλους θα είναι νύχτα που δεν τη διαδέχεται ημέρα· χαρά που δεν μεταβάλλεται σε λύπη, για κάποιους· για άλλους λύπη που δεν μεταβάλλεται σε χαρά. Αδελφοί, αυτή είναι η τελευταία προσδοκία για την ανθρωπότητα – είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, είτε το σκεπτόμαστε είτε όχι.

Όμως, εσείς οι πιστοί πρέπει να το γνωρίζετε αυτό και πρέπει να το σκέπτεστε. Ας είναι αυτή η γνώση το ζενίθ όλων των γνώσεών σας και ας είναι αυτή η σκέψη οδηγός για όλες τις άλλες σκέψεις σας. Στη γνώση και την περισυλλογή όλων αυτών, προσθέστε ακόμη κάτι πολύ σημαντικό: τη σπουδή σας, ώστε άσπιλοι και αμώμητοι αυτώ ευρεθήναι εν ειρήνη.

Σπουδάσατε φιλοπόνως και με ζήλο, να έχετε καθαρό νου και καρδιά, να είσαστε αμώμητοι, για να μην σας τύπτει η συνείδησή σας και να ειρηνεύετε με τον Θεό. Μόνον τότε η τελευταία προσδοκία δεν θα σας τρομάξει με την απροσδόκητη έλευσή της· ούτε θα σας εκσφενδονίσει αίφνης μέσα στη ζοφώδη νύχτα χωρίς ημέρα, ή στη λύπη χωρίς χαρά.

Οσιος Πορφύριος: Εμείς δεν μπορούμε να διαγράψουμε τα σχέδια του Θεού αλλά...

Κοίταξε, παιδί μου! Ο Θεός μας, προκειμένου να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του, που τον πιστεύουν, τον αγαπούν και τον λατρεύουν, χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους, μεθόδους και σχέδια.

Μέσα στα σχέδια του Θεού μας είναι και η επιβολή κανόνων, οι όποιοι αποσκοπούν, πάντα, στη σωτηρία τής ψυχής μας. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση τη δική σου.

Εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε η να διαγράψουμε τα σχέδια τού Θεού. Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να του το επιβάλλουμε. Μπορούμε, όμως, να τον παρακαλέσουμε και να τον ικετεύσουμε, και Εκείνος, σαν φιλάνθρωπος που είναι, μπορεί να εισακούσει τις προσευχές μας και να συντμήσει το χρόνο ή ακόμη και να τον διαγράψει.

Και το ένα και το άλλο, στο χέρι του είναι. Εμείς θα το ζητήσουμε. Και Εκείνος θα το εγκρίνει.

Ύστερα, οι κανόνες αυτοί δεν έχουν το χαρακτήρα της εκδικήσεως η της τιμωρίας, αλλά της διαπαιδαγωγήσεως, και δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς που επιβάλλονται από ορισμένους πνευματικούς κατά την εξομολόγηση, και οι οποίοι, είτε από υπερβάλλοντα ζήλο, είτε από άγνοια, εξαντλούν τα όρια της τιμωρίας, χωρίς να αντιλαμβάνονται, ότι με τον τρόπο αυτό, αντί να κάνουν καλό, διαπράττουν έγκλημα.

Εγώ, πάντα τους φωνάζω και τους συμβουλεύω: Όχι μεγάλες τιμωρίες. Αλλά σωστές συμβουλές. Γιατί, οι μεγάλες τιμωρίες, τροφοδοτούν τον άλλο (το διάβολο) με πλούσια πελατεία. Και αυτός, αυτό περιμένει. Αυτό καραδοκεί, και έχει πάντα ανοιχτές τις αγκάλες του για να τους δεχτεί! Και τους τάζει, μάλιστα, λαγούς με πετραχήλια...

Ο ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΟΣ ΙΔΕΩΔΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ “ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ”!

Τοῦ Jean Clair ,

μέλους de l᾽ Academie Francaise,

“Le citoyen ideal”,

ἐφημ. «Le Figaro», 17-18 Novembre 2012, p. 20.

«Ὁ ἰδεώδης πολίτης [τῆς “Γαλλικῆς Δημοκρατίας”], ὁ ὁποῖος καλύτερα ἀπὸ ὅ,τι ὁ προλετάριος τοῦ Μὰρξ ἢ ὁ ἐργάτης τοῦ Γιοῦνκερ θὰ ἐνσαρκώσει τὸν καθαρὸ καὶ ἀποκλειστικὰ παραγωγὸ ἄνθρωπο, ποὺ θὰ παράγει χωρὶς τὸ ἐμπόδιο τῶν οἰκογενειακῶν δεσμῶν καὶ τῶν κτύπων τῆς καρδιᾶς του, καὶ τοῦ ὁποίου ὁ μόνος λόγος ὕπαρξής του, δὲν θὰ εἶναι ὅτι ἔρχεται ἀπὸ κάπου καὶ κατευθύνεται πρὸς κάπου, δὲν θὰ εἶναι ἀπόγονος μίας οἰκογένειας, οὔτε συντελεστὴς τοῦ μέλλοντός του, ἀλλὰ χωρὶς σχέδιο οὔτε θλίψη, ἕνα ἄτομο χωρὶς γενεαλογικὸ δένδρο, χωρὶς ρίζες, χωρὶς διαδοχὴ καὶ χωρὶς δεσμούς, ποὺ θὰ μπορεῖ ὅλη τὴν ζωὴ τῆς ὀρφάνιας του νὰ μὴν τὴν ἀφιερώσει πουθενὰ ἀλλοῦ, παρὰ μόνο στὴν ἀνώνυμη κοινωνία, τῆς ὁποίας εἶναι προϊόν».

Εἴμαστε κοινωνία μέ «κλειστό οὐρανό»;

τοῦ Πρωτ. Θωμᾶ Βαμβίνη

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ κοινωνία μας δέν εἶναι στό σύνολό της ἔτσι ὅπως τήν παρουσιάζουν τά διάφορα Μ.Μ.Ε., κυρίως ἡ τηλεόραση, εἴτε στίς εἰδήσεις, εἴτε σέ ἄλλες ἐκπομπές, κυρίως στίς «ἐλαφρότερες» καί «λαϊκότερες», στίς ὁποῖες μπορεῖ νά δῆ κανείς τήν μαγειρική συνδυασμένη μέ τήν μόδα, μέσα σέ ἀτμόσφαιρα φθηνοῦ «κοινωνικοῦ σχολιασμοῦ», μέ ὀλίγη πολιτική κριτική καί κάποιες οἰκονομικές θεωρίες, μέ καταφυγές στήν ἀστρολογία καί, γιά χαλάρωση, σέ ἀσκήσεις γιόγκα, μέ διατυπώσεις διανθισμένες μέ ἰνδουϊστική ὁρολογία, τήν ὁποία χρησιμοποιοῦν ὁρισμένοι σάν νά πρόκειται γιά αὐτονόητη δική μας παράδοση.

Μπορεῖ νά μήν εἶναι στό σύνολό της ἡ κοινωνία μας ὅπως φαίνεται στά Μ.Μ.Ε., ὅμως σ’ αὐτά παρουσιάζεται μιά τάση της ἤ αὐτό στό ὁποῖο θέλουν κάποιοι νά τήν ὁδηγήσουν. Κι αὐτό ἀπαιτεῖ ἐγρήγορση ἀπό ὅσους ἔχουν συνείδηση, ἡ ὁποία φωτίζεται ἀπό τήν πνευματική παράδοση τῶν Πατέρων μας.

Οι Ριζες του Νεου Βυζαντιου που ερχεται

Αλεβίτες: Η επόμενη ωρολογιακή «βόμβα» που είναι έτοιμη να «σκάσει» στην Τουρκία

Η μεγαλύτερη ωρολογιακή «βόμβα» στην Τουρκία δεν είναι οι Κούρδοι του ΡΚΚ αλλά η θρησκευτική κρυπτοχριστιανική μειονότητα των Αλεβητών (αδελφών…) Η μεγαλύτερη ωρολογιακή «βόμβα» στην Τουρκία δεν είναι οι Κούρδοι του ΡΚΚ αλλά η θρησκευτική κρυπτοχριστιανική μειονότητα των Αλεβητών (αδελφών των Σύρων Αλαουϊτών) που αγγίζουν τα 20 εκατομμύρια πιστούς, προσεγγίζοντας το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού της Τουρκίας.

Εάν συνυπολογιστούν και τα 18 εκατομμύρια Κούρδων που διαβιούν στην τουρκική επικράτεια καθίσταται σαφές ότι η Τουρκία είναι ένας πολύ ευάλωτος αντίπαλος για κάποιον που θα ήξερε πως να την «ανατινάξει».

Επί της ουσίας οι Αλεβήτες/Αλαουϊτες είναι το περιβόητο «1/3 που θα γίνουν ξανά Χριστιανοί» του Πατροκοσμά.

«Από τους Τούρκους το 1/3 θα πάει από όπου ξεκίνησαν, στα βάθη της Τουρκίας, το 1/3 θα σωθεί, διότι θα έχει εκχριστιανισθεί και το τελευταίο 1/3 θα σκοτωθεί στον πόλεμο αυτόν….» πρόκειται για την γνωστή Προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού που ως φαίνεται βρίσκεται κοντά στην εποχή της ολοκλήρωσής της.

«Μέση Ἀνατολή: Τό θεολογικό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα».

Γεωργίου Δ. Παναγοπούλου
Ἐπίκ. Καθηγητή ΑΕΑ Βελλᾶς Ἰωαννίνων

Δέν ἔχουν περάσει 6 μῆνες ἀπό τήν ἐκδήλωση γιά τούς χειμαζόμενους ἀδελφούς μας Χριστιανούς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, πού διοργανώθηκε στήν Πάτρα τόν περασμένο Ὀκτώβριο μέ κύριο ὁμιλητή τόν Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεο, καί ἰδού σήμερα, γεγονός ἔκτακτο μᾶς συνάγει «ἐπί τό αὐτό» στρέφοντας ξανά τήν προσοχή μας στά δεινά παθήματα τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς πολύπαθης Ἀνατολῆς. Πρόκειται γιά τήν ἔκδοση τοῦ νέου βιβλίου τοῦ Σεβασμιωτάτου, «Ἀποστολή καί Ἱεραποστολή στήν Μέση Ἀνατολή», πού ἔρχεται νά προστεθεῖ στόν μακρύ καί ἐντυπωσιακό ἐργογραφικό κατάλογό του, ἀλλά καί νά καταλάβει σέ αὐτόν μιά ἐξάπαντος ξεχωριστή, καί θά τολμοῦσα νά πῶ, μοναδική θέση: Ἀνάμεσα στά πάνω ἀπό 80 βιβλία τοῦ Ναυπάκτου Ἱεροθέου μέ τό ἐμβριθές θεολογικό, ποιμαντικό, φιλοκαλικό-ἀσκητικό, βιοηθικό-βιοϊατρικό, ἀλλά καί κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο, καταλαμβάνει τώρα τή θέση του ἕνα βιβλίο – μαρτυρία: Πρόκειται γιά τό προσωπικό ἡμερολόγιο πού ὁ Σεβασμιώτατος κράτησε στό χρονικό διάστημα κατά τό ὁποῖο βρέθηκε στόν Λίβανο καί τή Συρία προκειμένου νά διδάξει στό Ὀρθόδοξο Πανεπιστήμιο τοῦ Μπάλαμαντ Ἀρχαία καί Νέα Ἑλληνικά, Ὀρθόδοξη Ἠθική καί Βιοηθική.

Δέν πᾶμε καλά - Τό θεολογικό ὑπόστρωμα

Δέν πᾶμε καλά

Στίς μέρες μας τό κακό τείνει νά γίνη ἀποδεκτό ὡς φύση. Διαβρώνει τούς ἀνθρώπους καί τήν κοινωνία. Ἀποδραματοποιεῖται καί ἀπενοχοποιεῖται. Ὅλα τά πάθη καί οἱ ἰδιορρυθμίες τῶν ἀνθρώπων, μέσα στό πλαίσιο τοῦ νομικοῦ πολιτισμοῦ τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, τείνουν νά γίνουν ἀποδεκτά ὡς φυσικά. Δέν ὑπάρχει ἁπλῶς ἀνοχή· θεωρεῖται πρόοδος ἡ ἀποδοχή τοῦ ἀφύσικου ὡς φυσικοῦ, ἐνῶ ἡ μή ἀποδοχή του καταγγέλλεται ὡς σκοταδισμός. Ἀκόμη καί ἡ ὑπόδειξη τοῦ τί εἶναι φυσικό, τί εἶναι ἠθικά, κοινωνικά, ἀκόμη καί βιολογικά ὑγιές καταπολεμεῖται ὡς ὀπισθοδρόμηση, ὡς ἐπιστροφή σέ παλιές ξεπερασμένες νοοτροπίες. Μέ αὐτήν τήν νομική προοδευτικότητα νομιμοποιήθηκε πρόσφατα στήν Ὁλλανδία τό κόμμα τῶν «παιδοφίλων» (PNVD).

Γιά νά ποῦμε τά πράγματα, ὅπως ἔλεγαν παλιά οἱ γέροντες, ἀλλά καί ὅπως πράγματι εἶναι: «δέν πᾶμε καλά».

Οἱ ἅγιοι Πατέρες μας θεωροῦσαν τό κακό ἀνυπόστατο. Ἐνυπόστατο εἶναι τό ἀγαθό. Ὁ Θεός ὡς οὐσία καί ἐνέργεια, ἐκφράζεται ἀπό τόν ἅγιο Μάξιμο τόν ὁμολογητή μέ τήν συζυγία Ἀλήθειας-Ἀγαθοῦ. Ἡ ἀλήθεια καί τό ἀγαθό ὑπάρχουν. Τό κακό δέν ὑπάρχει. Ὁ Μ. Βασίλειος γράφει: «Οὐ γάρ ἐστίν ὑφεστώς, ὥσπερ τι ζῶον ἡ πονηρία, οὔτε οὐσίαν αὐτῆς ἐνυπόστατον παραστῆσαι ἔχομεν. Στέρησις γάρ ἀγαθοῦ τό κακόν». Τό κακό, δηλαδή, δέν ἔχει δική του ζωή ἤ ὑπόσταση. Εἶναι ἁπλῶς μιά ἀπουσία, ἡ ἀπουσία τοῦ ἀγαθοῦ. Τό κακό ὑπάρχει μόνον κατά τήν ἐνέργεια πράξεως ἀντίθετης μέ τήν ἀγαθή φύση τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι μιά δυνατότητα τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, πού μπορεῖ νά ἀντιστρατεύεται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Προγραμματισμός εκπαιδευτικού έργου τα Γυμνάσια και Λύκεια: Εξετάσεις, Εναρξη Μαθημάτων, Απουσίες, Εγγραφές, Μετεγγραφές, Επιλογή Μαθημάτων

Η Διεύθυνση Σπουδών, Προγραμμάτων και Οργάνωσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων, συνεργαζόμενη με τους φορείς της εκπαιδευτικής διαδικασίας, επιθυμεί να συμβάλει στην εύρυθμη και παιδαγωγικά αποτελεσματική λειτουργία του σχολείου.

Στο πλαίσιο αυτό, αναγνωρίζοντας την ουσιαστική συμβολή των εκπαιδευτικών, του Συλλόγου Διδασκόντων και του Διευθυντή στην εκπαιδευτική διαδικασία, η Διεύθυνση Σπουδών, Προγραμμάτων και Οργάνωσης Δ.Ε. συνιστά τον ετήσιο προγραμματισμό του σχολικού έτους ως ακολούθως: 

Κατεβάστε το έγγραφο σε .pdf και εδώ

Τα σχολικά βιβλία Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου για το σχολικό έτος 2015-2016

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ESOS

Το esos παρουσιάζει τους τίτλους όλων των σχολικών βιβλίων που θα παραλάβουν οι μαθητές του Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου  το επόμενο  σχολικό έτος 2015-2016.
ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΛΥΚΕΙΟ
Στον   πίνακα  (ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΟΙΞΕΤΕ) εμφανίζεται ο κατάλογος των διδακτικών βιβλίων προς διανομή για τα Ημερήσια Λύκεια για το σχολικό έτος 2015-2016 σύμφωνα με τις παρακάτω Υπουργικές Αποφάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων:
51207/Δ2 - 27-03-2015
51208/Δ2 - 27-03-2015
87531/Δ2 - 03-06-2015
87540/Δ2 - 03-06-2015
87535/Δ2 - 03-06-2015
ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΛΥΚΕΙΟ
Στον π πίνακα  (ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΟΙΞΕΤΕ) εμφανίζεται ο κατάλογος των διδακτικών βιβλίων προς διανομή για τα Εσπερινά Λύκεια για το σχολικό έτος 2015-2016 σύμφωνα με τις παρακάτω Υπουργικές Αποφάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων:
51207/Δ2 - 27-03-2015
51208/Δ2 - 27-03-2015
87531/Δ2 - 03-06-2015
87540/Δ2 - 03-06-2015
87535/Δ2 - 03-06-2015
ΓΥΜΝΑΣΙΟ

Η Ελληνική ιδιοπροσωπία

του Γιώργου Καραμπελιά

Προδημοσίευση από την Εισαγωγή του βιβλίου του συγγραφέα, Η ελληνική Αναγέννηση (1700-1922) Μέρος πρώτο, Η παλιγγενεσία(1700-1821), Τόμος Α΄, το οποίο θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2015 από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις. Το βιβλίο αποτελεί τη συνέχεια του βιβλίου, 1204, Η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού.

Η ενασχόλησή μου, μακρά και συστηματική πλέον, με την ιστορία του νεώτερου ελληνισμού υπήρξε συνέπεια της συνειδητοποίησης του «ιστορικού» χαρακτήρα της ελληνικής ιδιοπροσωπίας. Σε μια συγκυρία βαθύτατης κρίσης του υπαρκτού ελληνισμού –ενώ μετεωριζόμεθα, κυριολεκτικώς, μεταξύ της ισλαμικής Ανατολής και της τευτονο-φραγκικής Δύσης–, αναγκαία προϋπόθεση, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως αυτόνομο συλλογικό υποκείμενο, είναι η συναγωγή των διαγραμματικών συμπερασμάτων της ιστορικής μας διαδρομής, ώστε να επιχειρήσουμε, in extremis, να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό του «καημού της ρωμιοσύνης». Όσο αυτός δεν επιλύεται, και βέβαια όχι απλώς ως θεωρητικό ή ιστοριογραφικό εγχείρημα, αλλά εν τοις πράγμασι, απειλούμεθα, κυριολεκτικώς, με ιστορική έκλειψη.

Η συνείδηση της παρακμής του «γένους» με παρακίνησε, και όχι μόνο εμένα, προφανώς, να διερευνήσω τις αιτίες που μας άφησαν «λειψούς». Αναζητώντας λύση στα δραματικά αδιέξοδα που βιώνουμε, κινούμενος μεταξύ θεωρητικής αναζήτησης, ιστορικής έρευνας και δημόσιας παρέμβασης, κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτή δεν μπορεί να ανευρεθεί αν δεν επιχειρηθεί ένας απολογισμός της ιστορικής πορείας του νεώτερου ελληνισμού, που αριθμεί πλέον οκτώ ή δέκα αιώνες.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ο θάνατος και η ζωή εξαρτώνται από τη γλώσσα

Φωτο:awakengr.com

Αυτό δεν επιβεβαίωσε ο Κύριος όταν είπε ότι οι άνθρωποι θα δώσουν λόγο κατά την Ημέρα της Κρίσεως για κάθε αργολογία τους; Δεν είπε σαφώς: «Από τα λόγια σου θα δικαιωθείς και από τα λόγια σου θα καταδικασθείς»(Ματθ. 12, 37); Όποιος δικαιωθεί θα λάβει τη ζωή. Όποιος καταδικαστεί θα λάβει τον θάνατο. Βλέπετε, επομένως, ότι η ζωή και ο θάνατος είναι στη δύναμη της γλώσσας; «Αν κάποιος δεν κάνει σφάλματα με τα λόγια, αυτός είναι τέλειος άνθρωπος και ικανός να χαλιναγωγήσει όλον τον εαυτό του»(Ιακ. 3,2).

Το ανεξερεύνητο μυστήριο των λέξεων είναι πράγματι μεγάλο και η επιρροή των λέξεων δεν μπορεί να μετρηθεί ή να αξιολογηθεί. Σήμερα τα λόγια των ανθρώπων μπορούν να μεταφερθούν με τεχνητά μέσα (τηλεπικοινωνίας) από τη μία άκρη του πλανήτη στην άλλη. Ένας λόγος που προφέρει μια γλώσσα στην Αμερική μπορεί να ακουστεί από ένα αυτί στην Ευρώπη. Δεν είναι αυτό μία «προσομοίωση», τρόπον τινά, του τα πάντα ενωτιζομένου Θεού;

Ο Aγιος Οσιομάρτυρας Δημήτριος ο Νέος ο εκ Σαμαρίνης (18/8/1808)

Του Κων. Α. Οικονόμου, δασκάλου

Ο Δημήτριος γεννήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα στο βλαχοχώρι Σαμαρίνα των Γρεβενών. Σε ηλικία 15 ετών εγκατέλειψε τα εγκόσμια και έγινε μοναχός σε μοναστήρι της περιοχής. Αφού πέρασε κάποια χρόνια με προσευχή, νηστεία και γενικά με ασκητικό τρόπο, αποφάσισε, καθοδηγούμενος από θείο ζήλο, να εξέλθει από τη Μονή και να κηρύξει το Ευαγγέλιο στα θεσσαλικά χωριά. Εκείνη την εποχή θανάσιμοι κίνδυνοι περικύκλωναν τους Χριστιανούς λόγω της επανάστασης του παπα-Θύμιου Βλαχάβα και της επακόλουθης εκδικητικότητας των Τούρκων.

Κάποιοι λοιπόν Μωαμεθανοί κατήγγειλαν τον Δημήτριο με την αιτιολογία πως με το κήρυγμά του εμφανιζόταν ως υποκινητής του παπα-Θύμιου. Συνελήφθη αμέσως και οδηγήθηκε στον διαβόητο Αλή πασά στον οποίο ομολόγησε την πίστη του και το σκοπό της διδασκαλίας του, που δεν ήταν άλλος παρά η παρηγορία των θλιβομένων συμπατριωτών του.

Ο Αλής, παρόλο που δεν βρήκε στη ομολογία του κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο, διέταξε το σκληρό βασανισμό του. Του έμπηγαν καλαμένιες ακίδες στα νύχια των χεριών του και των ποδιών του, του έδεναν το κεφάλι με αλυσίδα, την οποία την έσφιγγαν τόσο που έσπασε, ενώ συγχρόνως του ζητούσαν να ομολογήσει την «ενοχή» του. Όμως ο ίδιος υπέφερε γενναία μέχρι που οι βασανιστές του απηύδησαν απ΄ την κούρασή τους.

Ἡ γητεία στήν ποίηση - Πιστοί τῆς τέχνης…

Ἡ γητεία στήν ποίηση

Διαβάζοντας γιά τήν συνάφεια τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας μέ τήν ποίηση, μέ ἀφορμή τήν ἀναγόρευση σύγχρονης ἑλληνίδας ποιήτριας σέ ἐπίτιμη διδάκτορα τοῦ τμήματος Θεολογίας τοῦ Α.Π.Θ., μοῦ ἦρθε στό νοῦ ἕνα κεφάλαιο ἀπό τό βιβλίο τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ ἁγιορείτου «Χρηστοήθεια τῶν Χριστιανῶν».

Σ’ αὐτό τό κεφάλαιο ὁ ἅγιος Νικόδημος ἀναφέρει καί περιγράφει πολλά εἴδη μαγείας, προκειμένου νά ἐνημερώση καί προφυλάξη τούς ἀνυποψίαστους Χριστιανούς. Ἕνα ἀπό αὐτά εἶναι ἡ γητεία. Μᾶς πληροφορεῖ, λοιπόν, ὅτι οἱ γητευτές (οἱ ἀσχολούμενοι μέ τήν γητεία), «μαζί μέ τάς ἐπικλήσεις τῶν δαιμόνων, σμίγουσι καί τούς ψαλμούς τοῦ Δαβίδ καί τά ὀνόματα τῶν ἁγίων καί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Θεοτόκου».

Προφανῶς, τό ὅτι ἀναφέρουν Ψαλμούς τοῦ Δαβίδ καί ὀνόματα ἁγίων, τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας, δέν σημαίνει ὅτι μετατρέπουν μέ αὐτήν τήν ἀναφορά τήν μαγική τελετή σέ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Χωρίς τήν ἱερουργία κανονικά χειροτονημένου τελετουργοῦ, μέ θεμέλιο τήν πίστη στήν ἀποκεκαλυμμένη θεολογία τοῦ μυστηρίου, οἱ λέξεις μόνες δέν μποροῦν νά συγκροτήσουν τό μυστήριο. Δέν γίνονται μόνες τους ἀγωγοί τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Αὐτό πολύ περισσότερο ἰσχύει ὅταν ἔχουν «σμίξη» μέ ἐπικλήσεις δαιμόνων ἤ ὅταν ἔχουν ἀλλοιωμένη τήν κύρια σημασία τους.

Παιδεία ἀνθρώπινη ἤ θεανθρώπινη;

τοῦ Πρωτ. Θωμᾶ Βαμβίνη

Στό μέσον τοῦ Μαΐου κατά τόν ὁποῖο ἡ ἔνταση τῶν συζητήσεων γιά τήν παιδεία καί τήν ἐκπαίδευση ἔβαινε αὐξανόμενη, συνέπεσε φέτος μέ τήν Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Νεομάρτυρος Νικολάου τοῦ ἐκ Μετσόβου, ὁ ὁποῖος (μέ τά γράμματα τῆς Τουρκοκρατίας, ἀρχές τοῦ 17ου αἰώνα) ἄστραψε μπροστά στά μάτια μας, τά βεβαρυμένα, ἕως τυφλά, ἀπό τίς ἀνθρωποκεντρικές ἀναλύσεις, ὡς ἕνας δυνατός προβολέας πού φώτισε τόν ὑψηλό σκοπό τῆς παιδείας· τῆς θεανθρώπινης σταυροαναστάσιμης παιδείας.

Στήν συνέχεια, θά ἐπιχειρήσουμε νά δοῦμε ὁρισμένα στοιχεῖα τῆς παιδείας τοῦ Νεομάρτυρα, ἀφοῦ ὅμως προηγουμένως σταχυολογήσουμε κάποιες ἀπόψεις, γιά τήν παιδεία καί τήν ἐκπαίδευση, ἀπό ἄρθρα κυρίως πανεπιστημιακῶν δασκάλων, ἐνδεικτικά τοῦ ἄλλου ἐπιπέδου στό ὁποῖο κινεῖται ἡ ἀνθρώπινη παιδεία σέ σχέση μέ τήν θεανθρώπινη.

Σέ κάποιο ἄρθρο ὁ σκοπός τῆς ἐκπαίδευσης, μέσα ἀπό τήν ἱστορία της, περιγράφεται ὡς «μιά ἄσκηση στήν οὐτοπία καί στό ἰδεῶδες». Ὡς οὐτοπία καί ἰδεῶδες ὁ ἀρθρογράφος θεωρεῖ τήν ἐπιδίωξη γιά «καθολική καί ἁρμονική ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας», καί ὡς στοιχεῖα αὐτῆς τῆς ἀνάπτυξης καταγράφει «τή χειραφέτηση ἀπό πνευματικούς καταναγκασμούς, τήν καλλιέργεια τῆς νοημοσύνης καί τῆς ἀνεξάρτητης σκέψης, τοῦ χαρακτήρα καί τῶν ἀρετῶν». Αὐτόν τόν ἀνθρωποκεντρισμό τῆς ἐκπαίδευσης, πού καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο αὐτόνομο, χωρίς καμμιά ἐξάρτηση ἀπό πουθενά, τόν βλέπει μέσα στήν ἱστορία συνδεδεμένο μέ σχεδιασμούς «κοινωνικῆς ἁρμονίας, καλλιέργειας τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἰσότητας καί τῆς ἀλληλεγγύης». Θεωρεῖ μάλιστα ὡς καρδιά αὐτῶν τῶν σχεδιασμῶν τήν «ἐμπιστοσύνη στίς ἀνθρώπινες ἰδιότητες». Δίνοντας ἰδιαίτερο βάρος στίς ἀνθρώπινες ἰδιότητες, ὡς θιασώτης τοῦ διαφωτισμοῦ, διαπιστώνει ὅτι γιά τήν ἐκπαίδευση τοῦ παρελθόντος «ἡ γνώση δέν ἦταν συσσώρευση πληροφοριῶν καί δεξιότητες, ἀλλά φωτισμός τοῦ νοῦ». Δέν ἐννοεῖ βέβαια τόν θεολογικό φωτισμό τῆς ἁγιογραφικῆς καί πατερικῆς παραδόσεως, ἀλλά τήν καλλιέργεια καί ὀξυωπία τῆς διάνοιας.

Οἰκουμενικό γονάτισμα

Παρευρέθηκα στίς 12 Ἰουλίου στίς ἐκδηλώσεις γιά τήν πρώτη ἑορτή τοῦ ἁγίου Παϊσίου ἀπό τότε πού ἔγινε ἡ ἐπίσημη ἁγιοκατάταξή του ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Στίς ἐκδηλώσεις αὐτές, τήν ὁλονύκτια ἀγρυπνία, συμμετεῖχε ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος μέ συνοδεία Ἱεραρχῶν.
Ἐπρόκειτο γιά μιά ἀγρυπνία πού εἶχε ἰδιαίτερα γνωρίσματα, ἤτοι τήν μεγαλοπρέπεια καί τήν κατάνυξη. Ἡ μεγαλοπρέπεια ἐκδηλωνόταν μέ τίς ὑπέροχες ψαλμωδίες καί τήν λαμπρά τέλεση τῆς θείας Εὐχαριστίας, καί ἡ κατάνυξη ἀκτινοβολοῦσε ἀπό τήν ἡσυχαστική καί ἐρημική ζωή τήν ὁποία ζοῦσε ὁ ἅγιος Παΐσιος.

Ἕνα ἀπό τά κεντρικά σημεῖα τῆς ἀγρυπνίας ἦταν τό μνῆμα ὅπου βρίσκεται τό εὐλογημένο σκήνωμα τοῦ ἁγίου Παϊσίου, πίσω ἀπό τό ἱερό Βῆμα τοῦ Ναοῦ τοῦ ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου, τοῦ Πνευματικοῦ Πατρός τοῦ ἁγίου Παϊσίου, ὁ ὁποῖος τόν εὐλόγησε μετά τήν γέννησή του, τόν βάπτισε καί τοῦ ἔδωσε τό ὄνομά του, ἤτοι Ἀρσένιος. Ὅμως, ὁ ἅγιος Παΐσιος καίτοι δέν τόν εἶχε γνωρίσει συνειδητά, ἔμαθε πολλά γι’ αὐτόν, ἔγραψε τόν βίο του καί, τό κυριότερο, προσέλαβε ὅλη τήν ἀσκητική βιοτή του. Τώρα ὁ ἴδιος Ἱερός Ναός εἶναι ἀφιερωμένος στόν πνευματικό πατέρα καί τόν πνευματικό υἱό, πού εἶχαν τήν ἴδια παράδοση, τήν ἴδια ζωή, τήν ἴδια πολιτεία καί εἶναι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.

«Μητρόθεα σπλάχνα»

Κατά τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, ἡ Παναγία δέν διέπραξε καμμιά ἁμαρτία στήν ζωή της, οὔτε καί μέ τόν λογισμό της. Ὁ νοῦς της, ἡ καρδιά της, οἱ ἐπιθυμίες της, τό σῶμα της, ὅλα ἦταν ἁγνότατα καί καθαρότατα. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγει ὅτι μέ τήν ἐνανθρώπηση δέν ἦλθε μόνον ὁ Θεός σέ μᾶς, ἀλλά ἦλθε «καί ἐκ Παρθένου ἁγνῆς καί ἁγίας, μᾶλλον δέ πανυπεράγνου τε καί ὑπεραγίας». Καί συνεχίζει ὅτι ἡ Παναγία δέν ἦταν μόνον πάνω ἀπό κάθε μολυσμό τῆς σάρκας, ἀλλά ἦταν καί ἀνωτέρα ἀπό τούς λογισμούς πού προέρχονται ἀπό τήν σάρκα. Ἀκόμη καί αὐτό τό σῶμα τῆς Θεοτόκου ἦταν καθαρότερο καί ἀπό τά πνεύματα τῶν ἁγίων.

Τόση ἦταν καί εἶναι ἡ καθαρότητα τῆς Παναγίας μας, ὥστε δέν μπορεῖ κανείς νά ἀτενίση τό ὕψος τῆς μεγαλωσύνης της. Εἶναι χαρακτηριστικό ἕνα τροπάριο πού ἀναφέρεται στήν Παναγία: «Ἀπορεῖ πᾶσα γλῶσσα εὐφημεῖν πρός ἀξίαν· ἰλιγγιᾷ δέ νοῦς καί ὑπερκόσμιος ὑμνεῖν σε Θεοτόκε». Δηλαδή, κάθε γλῶσσα ἀδυνατεῖ, ὅταν θέλη νά ὑμνήση τήν Παναγία, καί κάθε νοῦς ὄχι μόνον τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί αὐτός τῶν ὑπερκοσμίων ἀγγέλων, ἰλιγγιᾶ καί σκοτίζεται, ὅταν προσπαθῆ νά ὑμνήση τήν Θεοτόκο. Ὅπως ὁ ἄνθρωπος σκοτίζεται καί αἰσθάνεται ἴλιγγο, ὅταν βλέπη κάθε ὕψος καί βάθος, ἔτσι καί ὁ πιό καθαρός νοῦς, τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀγγέλων, αἰσθάνεται νά σκοτίζεται καί νά ζαλίζεται ὅταν ἀτενίζη τό πρόσωπο τῆς Παναγίας.

Παρά τήν καθαρότητα καί τήν ἁγνότητά της, δέν εἶναι ἀποκεκομμένη ἀπό τό ἀνθρώπινο γένος, ἀλλά διαθέτει μεγάλη ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, ἔχει «μητρόθεα σπλάχνα», δηλαδή διαθέτει σπλάχνα οἰκτιρμῶν ὡς Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί ὡς δική μας μητέρα.

(Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου, «Ἐνιαύσιον 2004»)

Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων (Φώτης Κόντογλου)

Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανεμένων.

Η θρησκεία του Χριστού είναι πονεμένη θρησκεία, ο ίδιος ο Χριστός καρφώθηκε απάνω στο ξύλο: κ' η μητέρα του η Παναγία πέρασε κάθε λύπη σε τούτον τον κόσμο.

Γι' αυτό καταφεύγουμε σε Κεiνη που την είπανε οι πατεράδες μας: «Καταφυγή»,«Σκέπη του κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγορούσα»,«Οξεία αντίληψη»,«Ελεούσα», «Οδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» και χίλια άλλα ονόματα, που δεν βγήκανε έτσι απλά από τα στόματα, αλλά από τις καρδιές που πιστεύανε και που πονούσανε.

Μονάχα στην Ελλάδα προσκυνιέται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο ήγουν με δάκρυα με πόνο και με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος πονεμένος,χαροκαμένος, βασανισμένος από κάθε λογής βάσανο.

Κι' από τούτη την αιτία το έθνος μας στα σκληρά τα χρόνια βρίσκει παρηγοριά και στήριγμα στα αγιασμένα μυστήρια της ορθόδοξης θρησκείας μας, και παραπάνω από όλα στο Σταυρωμένο το Χριστό και στη χαροκαμένη μητέρα του, που πέρασε την καρδιά της σπαθί δίκοπο.

Σε άλλες χώρες τραγουδάνε την Παναγία με τραγούδια κοσμικά, σαν νάναι καμιά φιληνάδα τους, μα εμείς την υμνολογούμε με κατάνυξη βαθειά, θαρρετά μα με συστολή, με αγάπη μα και με σέβας,σαν μητέρα μας μα και σαν μητέρα του Θεού μας.

Ανοίγουμε την καρδιά μας να τη δει τι έχει μέσα και να μας συμπονέσει. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, «το χαροποιόν πένθος», «η χαρμολύπη» μας, «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους», «ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και η δωδεκάτειχος πόλις».

Φώτης Κόντογλου

Στη Γλυκοφιλούσα

"Στη Γλυκοφιλούσα διανοίγονται όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στη μεταποίηση του κακού. Ωστόσο, το κακό και ο χειμασμός του βίου υπάρχουν και θα υπάρχουν. Σ' αυτό δεν έχει ψευδαισθήσεις ο Παπαδιαμάντης. Γι' αυτό και στην ουσία ο δρόμος της πίστεώς του αποβλέπει στη στερέωση της ψυχής, ώστε τούτη να καταστεί άτρωτη από την ιστορική καταφορά!… 

Σωτηρία είναι η τήρηση της ακεραιότητας της ψυχής, έστω κι αν γύρω τα πάντα καταρρέουν. Κι αυτό το κατορθώνει μόνον η πίστη σε ακατάρρευστες αρχές, που είναι οι θρησκευτικές. Στον Παπαδιαμάντη η πίστη δεν ανταμοίβει. Η ίδια είναι ανταμοιβή. Θα είναι μικρόνους όποιος ισχυριστεί πως μια τέτοια πίστη επέχει θέση αναλγητικού. Τα αναλγητικά δεν ανυψώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, δεν ανορθώνουν το φρόνημα, δεν ευγενίζουν την ψυχή, όπως κάνει η γ ν ή σ ι α θρησκευτική πίστη. Η γνήσια πίστη ανορθώνει τον άνθρωπο έναντι της απειλής του κόσμου τούτου, χωρίς όρους".

«Κατά φύσιν» καί «κατά τό πρέπον» - Ἡ διάκριση τῶν Κανόνων

«Κατά φύσιν» καί «κατά τό πρέπον»

Στά πρόθυρα τῆς νηστείας τοῦ Δεκαπενταυγούστου καί μέσα στήν πληθώρα τῶν ἀπόψεων πού κυκλοφοροῦν γιά τήν διατροφή, τήν ὑγεία, τήν οἰκολογία καί τήν ζωοφιλία, θά ἀναφερθοῦμε σέ ἕνα ἄρθρο τοῦ Παπαδιαμάντη, στό ὁποῖο μπορεῖ κανείς νά δῆ τόν διαχωρισμό τῆς ὀρθόδοξης νηστείας ἀπό τίς διαστρεβλώσεις της.

Ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου εἶναι: Ἡ ἀληθής ὑγίεια καί δημοσιεύτηκε πρώτη φορά, σύμφωνα μέ τό ὑπόμνημα τοῦ Ν.Δ.Τριανταφυλλόπουλου, στίς 28 Ἰανουαρίου 1907, στήν ἐφημερίδα Ἀλήθεια. Σέ αὐτό ὁ Παπαδιαμάντης παρουσιάζει τήν ἄποψή του γιά τό «κατά φύσιν ζῆν» καί γιά τό «κατά τό πρέπον ζῆν».

Δέν γνωρίζουμε ἄν τότε εἶχαν ἀρχίσει νά κυκλοφοροῦν εὐρέως οἱ ψυχαναλυτικές ἀπόψεις περί ὀνείρων καί σεξουαλικότητος, τίς ὁποῖες εἶχε διατυπώσει ὁ Φρόιντ σέ βιβλία του, τά ὁποῖα κυκλοφόρησαν τό 1900 καί τό 1905 ἀντίστοιχα, μερικά χρόνια, δηλαδή, πρίν συντάξη τό ἄρθρο του ὁ Παπαδιαμάντης. Αὐτό τό σημειώνουμε, γιατί ἀνατρέποντας ὁ Παπαδιαμάντης τήν ἄποψη τῶν χορτοφάγων, ὅτι ἡ διατροφή τους συνιστᾶ τό «κατά φύσιν ζῆν», περιγράφει ὡς κατά φύσιν ζωή ὅλο τόν πρωτογονισμό τοῦ ἀφώτιστου καί ἀκαλλιέργητου ἀσυνειδήτου. Γράφει:

Δύο μακαρισμοί

Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου

(Γραπτό κήρυγμα τοῦ Σεβασμιωτάτου, γιά τήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου)

Στίς περισσότερες Θεομητορικές ἑορτές, καθώς καί στήν Μεγάλη Παράκληση πρός τήν Παναγία, ἀναγινώσκεται ἡ περικοπή ἀπό τό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιον, πού ἀναφέρεται σέ δύο μακαρισμούς, ὁ ἕνας προέρχεται ἀπό μιά ἁπλῆ γυναίκα τοῦ λαοῦ καί ὁ ἄλλος ἀπό τόν Ἴδιο τόν Χριστό. Οἱ μακαρισμοί αὐτοί ἔχουν ἰδιαίτερη σημασία γιά τήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί θά ἑρμηνευθοῦν μέ συντομία.

Ὁ πρῶτος μακαρισμός προέρχεται ἀπό μιά γυναίκα πού μακαρίζει τήν Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, τήν Παναγία. Τήν ὥρα πού ὁ Χριστός ὁμιλοῦσε καί ὁ λόγος Του ἦταν πλήρης Χάριτος, κάποια γυναίκα ὕψωσε τήν φωνή της καί εἶπε: «Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καί μαστοί οὕς ἐθήλασας» (Λουκ. ια΄, 27). Μακαρίζονται ἡ κοιλία πού βάστασε ἐννέα μῆνες τόν Χριστό καί οἱ μαστοί πού Τόν θήλασαν. Δηλαδή, μέ τά μέλη αὐτά τοῦ σώματος μακαρίζεται ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτό δείχνει ὅτι ὁ Χριστός εἶχε πραγματικό καί ὄχι φαινομενικό σῶμα, ἡ σύλληψή Του ἔγινε ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί ἡ ἀνάπτυξή Του ἔγινε κατά φυσικό τρόπο, ὅπως γίνεται σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἡ κυοφορία διήρκεσε ἐννέα μῆνες καί ὁ τοκετός ἔγινε ὅπως σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, μέ τήν διαφορά ὅτι ἡ κυοφορία ἔγινε ἀκόπως καί ὁ τόκος ἀπόνως καί μάλιστα χωρίς νά καταστρέψη τήν παρθενία της. Αὐτά εἶναι μυστήρια, ἀλλά καί ὅλα ὅσα ἔχουν σχέση μέ τόν Χριστό, τήν ἕνωση τῆς θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως στό πρόσωπό Του, εἶναι μυστήρια. Ἔπειτα, ὁ Χριστός μετά τήν γέννησή Του θήλασε ἀπό τούς μαστούς τῆς Παναγίας Μητέρας Του.

Ακόμα και ο Χριστός έκανε υπακοή στη Μητέρα Του

Ας σκεφτούμε, αδελφοί, ότι ο Δεσπότης του σύμπαντος, που Τον υπακούουν όλα τα όντα, έκανε αυστηρή υπακοή στην «κατὰ φύσιν» μητέρα Του, την Παναγία, που Τον βάσταξε στη μήτρα της εννιά μήνες και Τον έθρεψε με το γάλα της.

Και σ” εκείνη μεν είχε χρέος να υπακούει, σα γνήσιος γιος της και σα νομοθέτης της πέμπτης εντολής του Δεκαλόγου, που λέει: «Να σέβεσαι …τη μητέρα σου για να ζήσεις χρόνια ευτυχισμένος πάνω στη γη» (Εξ. 20:12).

Στον δίκαιο Ιωσήφ όμως δεν ήταν υποχρεωμένος να υπακούει, γιατί δεν ήταν ο πραγματικός «κατὰ φύσιν» πατέρας του. Μολαταύτα, ο Κύριος έκανε αδιάκριτη υπακοή και στους δύο. Γι” αυτό και ο ευαγγελιστής Λουκάς είπε: «Και ζούσε υποταγμένος σ” αυτούς» (2:51).

Ο Κύριος με την υπερβολική Του υπακοή, ξεπέρασε όλους τους ανθρώπινους κανόνες και τους φυσικούς νόμους. Σύμφωνα μ” αυτούς, τα παιδιά πρέπει να υποτάσσονται στους γονείς τους μέχρι ν” αποκτήσουν φρόνηση και διάκριση καλού και κακού· δηλαδή μέχρι να γίνουν δεκαπέντε ή το πολύ είκοσι χρόνων, όπως είναι γραμμένο και στο βιβλίο των Αριθμών: «Όσοι είναι από είκοσι χρονών και πάνω γνωρίζουν ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό» (32:11). Μετά την ηλικία αυτή τα παιδιά είναι ελεύθερα και αυτεξούσια.

Εγκύκλιος Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου για το Δεκαπενταύγουστο

ΜΗΝΥΜΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

(Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου)

Τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας κατέχει ἐξέχουσα θέση μέσα στὴ ζωή, στὴν πίστη καὶ στὴ θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου εἶναι βαθειά χαραγμένη μέσα στὶς καρδιές μας, μέσα στὶς συνήθειές μας, μέσα στὶς παραδόσεις μας καὶ ριζωμένη μέσα στὴ θεολογικὴ ἀλήθεια τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

Τὸ πρῶτο ἰδίωμα ποὺ ἔχει ἡ Παναγία εἶναι ὅτι εἶναι Θεοτόκος. Δὲν ἦταν κάποια ποὺ κάποτε κάποιον γέννησε, ἀλλὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ὁποία γέννησε μέσα στὴν ἱστορία καὶ γεννᾶ μυστικῶς μέσα στὴν Ἐκκλησία τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Εἶναι ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ. Πῶς τὰ οἰκονόμησε ἔτσι ὁ Θεὸς καὶ ἔκανε αὐτὴν τὴν ἀσύλληπτη γιὰ τὴ διάνοιά μας κίνηση, δηλαδὴ νὰ συσταλεῖ Ἴδιος, νὰ σμικρύνει, νὰ κενωθεῖ καὶ ὁ Θεὸς νὰ ἐνδυθεῖ τὴν παχύτητα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, καὶ ὁ ἄχρονος νὰ εἰσέλθει μέσα στὴν ἱστορία! Καὶ ὅλα αὐτὰ μέσα ἀπὸ τὸ ἅγιο σῶμα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Ὑπάρχει κι ἕνα ἄλλο στοιχεῖο ποὺ ἀποτελεῖ ἐπίσης ἰδίωμά της• ἡ Παναγία, ἐνῶ δὲν ἔχει θεότητα στὴ φύση της, ἔχει θεϊκότητα στὴ ζωή της, παρουσιάζει χαρακτηριστικὰ θεϊκά. Ἡ φύση της εἶναι ὅπως ἡ δική μας φύση, ἀνθρώπινη φύση. Ἡ Παναγία δὲν εἶναι Θεός, ἀλλὰ εἶναι ἄνθρωπος, ὅμως ἄσπιλος, ἀμόλυντος, ἄφθορος, ἄχραντος ἄνθρωπος, μοναδικὸς κατὰ τὴν χάρι καὶ τὴν ἁγιότητα. Εἶναι ἡ Κεχαριτωμένη, πλήρης δηλαδὴ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Δι’ αὐτῆς εἰσῆλθε ἡ χάρις στὸν κόσμο καὶ «παρῆλθεν ἡ σκιὰ τοῦ νόμου τῆς χάριτος ἐλθούσης». Αὐτὸ εἶναι τὸ ἕνα.

Η χαμένη αγνότητα

Ο Παπαδιαμάντης σε ένα από τα διηγήματα του, αναφέρεται στο εξής ευτράπελο περιστατικό.

Ένας αυτοσχέδιος ψάλτης των Αθηνών, όταν έψαλλε με πάθος το μεγαλυνάριο:" Άλαλα τα χείλη των ασεβών" , εκεί πού λέει , "των μη προσκυνούντων την εικόναν Σου", σταματούσε και προσέθετε με αγανάκτιση: οι κερατάδες!

Γνήσια ανόθευτη λαϊκή πίστη πού δεν έβαζε το κακό και το παράλογο με τον νού της!

Όλα φυσικά τα έβρισκε και όλα τελούνταν καρδιακά και αβίαστα!

Πού να την βρούμε τώρα τέτοια αγνότητα, πού για να μιλήσουμε για την Παναγία, επιστρατεύουμε τόνους ευσεβισμού και απεριόριστη γλυκανάλατη ηθικολογία.

Λες και δίνουμε εξετάσεις καλού χριστιανού.

Δεν ξέρω αλλά στις δέκα φορές οι εννέα, προκειμένου για κηρύγματα περί της Παναγίας, δίνουν την εντύπωση πώς δεν υπάρχει πιά έρωτας και καρδιακός λόγος, παρά μόνο αποστειρωμένα στερεότυπα πού αγγίζουν το συναισθηματισμό, χωρίς μαρτυρία ψυχής.

Πολλές φορές θέλοντας να μιλήσουμε για την Παναγία και ειδικά αυτές τις μέρες καθηκοντικώς σχεδόν, περιερχόμαστε σε μια άγονη αμηχανία και επανερχόμαστε σε δοκιμασμένα σχήματα και εκφράσεις. Προσωπικά, πιστεύω πώς ο λόγος δεν μπορεί να εκφράσει την τόση αγάπη και συγκίνηση πού οι περισσότεροι αισθανόμαστε έναντι του προσώπου της. Νομίζω πώς αυτός πού θέλει να μιλήσει για την Θεοτόκο, πρέπει να της μοιάζει στο ελάχιστο. Να έχει αγνότητα και ταπείνωση. Τα δύο διαδήματα της. Και αφού είναι οικείος της κατά κάποιον τρόπο, τότε μόνο να μιλήσει με χαρά και παρρησία. Γιατί αλλιώς έρχεται ο ανεκλάλητος στεναγμός και η σιωπηλή μετα αχράντου ευλαβείας προσκύνηση ενός απλοϊκού ανθρώπου, να φέρει τούμπα ρήτορας πολυφθόγγους ως ιχθύας αφώνους και να δείξει την γύμνια τους/μας.

Όμως το πυρ συναντά το πυρ και μόνον. Και μακάρι να είχε ήδη ανηφθή!
 

Συνάντηση αντιπροσωπείας του ΔΣ της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων (ΠΕΘ) με τον Αναπληρωτή Υπουργό Πολιτισμού, Παιδείας & Θρησκευμάτων κ. Τάσο Κουράκη

Συνάντηση αντιπροσωπείας του ΔΣ της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων (ΠΕΘ)
με τον Αναπληρωτή Υπουργό Πολιτισμού, Παιδείας & Θρησκευμάτων
κ. Τάσο Κουράκη

Την Τετάρτη, 5 Αυγούστου 2015, ο κ. Παναγιώτης Τσαγκάρης, Γενικός Γραμματέας του ΔΣ της ΠΕΘ, ο κ. Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Ειδικός Γραμματέας της ΠΕΘ, ο Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων Πειραιώς, Δ΄ Αθηνών και Κυκλάδων, Δρ Ευάγγελος Πονηρός, Κοσμήτορας και η Δρ Ιωάννα Κομνηνού, μέλος της Επιτροπής Παιδείας της ΠΕΘ, συναντήθηκαν με τον Αναπληρωτή Υπουργό Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Τάσο Κουράκη, στο Γραφείο του στο Υπουργείο. Ο Αναπλ. Υπουργός δέχτηκε με μεγάλη χαρά τα μέλη του ΔΣ της ΠΕΘ και εκείνα, με τη σειρά τους, του ευχήθηκαν επιτυχή, γόνιμη και δημιουργική θητεία στο Υπουργείο του. Επίσης, τον ευχαρίστησαν θερμά διότι, με απόφασή του, επανέφερε τη μία (1) ώρα των Θρησκευτικών στην Δ΄ τάξη των Εσπερινών Λυκείων, η οποία είχε αφαιρεθεί από την προηγούμενη ηγεσία του Υπουργείου, ενώ παράλληλα, τόνισαν εμφαντικά, ότι η απόφασή του αυτή ερμηνεύτηκε από την ΠΕΘ ως μία πολύ θετική ενέργεια, η οποία σηματοδοτεί τον τρόπο με τον οποίο ο Αναπλ. Υπουργός, προτίθεται να αντιμετωπίσει τα θέματα του μαθήματος των Θρησκευτικών και του κλάδου των Θεολόγων.

Το πάθος της πονηριάς (Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Φωτο:paterikiorthodoxia.com

Είναι ολοφάνερο, ότι η κακία και η πονηριά είναι αποτέλεσμα της διαθέσεώς μας. Η πονηριά δεν είναι συστα­τικό της φύσεώς μας, αλλά αποτέλεσμα της προαιρέσεώς μας. Κατ’ εξοχήν δε ο διάβολος καλείται πονηρός, λόγω της υπερβο­λικής κακίας του και επειδή, χωρίς καθόλου να αδικηθεί από μας, μάς κρατάει ανειρήνευτο πόλεμο. Γι’ αυ­τό δεν είπε ο Κύριος: «Ρύσαι ημάς από των πονηρών», αλλά: «Από του Πονηρού». Διδάσκοντας και παιδα­γωγώντας εμάς, να μην αποστρεφόμαστε καθόλου τους συνανθρώπους μας για ό,τι κακό μας κάνουν, αλλά να μεταθέτουμε την έχθρα μας από αυτούς προς εκείνον, επειδή ο διά­βολος είναι αίτιος όλων των κακών.

«Από την καρδιά βγαίνουν οι πονηρές σκέψεις». Πραγματικά, είναι δυνατόν να μην κάνει κανείς τίποτε και εν τούτοις να είναι πονη­ρός, να έχει δηλαδή π.χ. φθόνο, απι­στία, δόλο, χαιρεκακία, ασυμπάθεια, καθώς επίσης διεστραμμένες αντιλήψεις για την πίστη· όλα αυτά πηγάζουν από την καρδιά.

Τέτοια είναι η πονηριά· ο πο­νηρός δεν αντιδρά φανερά για όσα κάποιος μπορεί να λέει και να κάνει, μέσα του όμως διατηρεί το δηλητή­ριο της κακίας.

Ποιά τά σπουδαιότερα πνευματικά προβλήματα;

Κάλλιστος Γουέαρ (Ἐπίσκοπος Διοκλείας)

Ποιά τά σπουδαιότερα πνευματικά προβλήματα τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου; 

- Κατὰ τὴν ἄποψή μου, τὸ σοβαρότερο πνευματικὸ πρόβλημα τοῦ σύγχρονου Εὐρωπαίου εἶναι ἡ ἀπώλεια νοήματος καὶ σκοποῦ. Στὴ σύγχρονη Δυτικὴ Εὐρώπη οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀπολαμβάνουν μεγάλο βαθμὸ ὑλικῆς εὐμάρειας, σαφῶς μεγαλύτερης ἀπ' ὅτι στὸ παρελθόν, ἀλλὰ ὅπως εἶπε ὁ Κύριος «οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος», καθὼς τὸ πρόβλημα τὸ ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν οἱ ἄνθρωποι σήμερα εἶναι πὼς δὲν βρίσκουν λόγο ὕπαρξης, δὲν βρίσκουν κανένα σκοπὸ ἢ κατεύθυνση στὴ ζωή τους, καὶ αὐτὸ συμβαίνει ὄχι μόνο μ' ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀπωλέσει τὴν πίστη τους, μεγάλος ἀριθμὸς χριστιανῶν αἰσθάνεται τὸ ἴδιο. Ὡς ἕνα βαθμὸ αὐτὸ συνδέεται μὲ μία μεγάλη μεγαλύτερη ἀποδόμηση τῆς κοινωνίας. 

Στὸ παρελθόν, στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη, ὅπως συμβαίνει ἀκόμη σὲ ἄλλα μέρη τῆς γῆς, οἱ ἄνθρωποι γεννιόντουσαν σὲ μιὰ ζῶσα κοινότητα, σὲ μιὰ εὐρύτερη οἰκογένεια, ἐντὸς πολλῶν δικτύων, ἐκείνων τοῦ χωριοῦ ἢ τῆς κωμόπολης, καὶ ἔνοιωθαν ὅτι κατεῖχαν μία θέση στὴν κοινωνία. Σήμερα, ὁ σύγχρονος Εὐρωπαῖος νοιώθει μόνος, εἴτε –συχνότατα-, ἀκόμη καὶ ἐὰν δύο ἄνθρωποι συζευχθοῦν, πρόκειται ἁπλῶς περὶ δύο προσώπων, δὲν ὑφίσταται ἡ εὐρύτερη οἰκογένεια, θεῖοι, θεῖες, ἐξαδέλφια, φίλοι, νὰ τοὺς στηρίξουν. 

- Ὅ,τι ἀποκαλοῦμε πυρηνικὴ οἰκογένεια.

Ὁ Γέροντας δὲν ἀνῆκε πουθενά. Ἀνῆκε στὴν Ἐκκλησία

Ἔλεγε χαρακτηριστικά: 

“Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἄκτιστη”. 

Γιατί εἶναι ἄκτιστη ἡ Ἐκκλησία; 

Γιατὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπότης, εἶναι ὁ Θεὸς στὴν ἱστορία. Καὶ καλούμεθα καὶ μεῖς, οἱ πιστοί, νὰ γίνουμε ἄκτιστοι, νὰ γίνουμε μέτοχοι τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, νὰ μποῦμε μέσα στὸ μυστήριο τῆς Θεότητος, νὰ ὑπερβοῦμε τὴν κοσμικότητά μας, νὰ γίνουμε ὑπερβατικοί. Ἄκτιστη εἶναι ἡ Ἐκκλησία.

Καὶ εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι αὐτὸ τὸ περνοῦσε πρακτικά. 

Δεχόταν ὅλους. Ἡ πόρτα του ἦταν ἀνοιχτὴ γιὰ ὅλους. Δὲν ἦταν προσωπολήπτης. Ὅποιος πήγαινε τὸν δεχόταν, ὅπου κι ἂν ἀνῆκε. Ὁ ἴδιος δὲν ἀνῆκε πουθενά. Ἀνῆκε στὴν Ἐκκλησία. Καὶ δεχόταν ὅλους.

 Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ: ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Τους Ποιμένες μας, τους θέλουμε καθαρόαιμους Ορθοδόξους και όχι προτεσταντίζοντες και κρυπτοπαπικούς.

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

Αναρωτιέμαι πολλές φορές, ποια είναι η στάση, που οφείλει να κρατήσει ένας Ρωμηός, σε περιπτώσεις, που η ουσία της Πίστεώς μας προσβάλλεται από κάποιους ανθρώπους, και μάλιστα από ’’έγκριτους’’ καθηγητές των λεγόμενων θεολογικών μας σχολών ή ακόμα και από γνωστούς ’’προβεβλημένους’’ Ιεράρχες;

Ή αλλιώς, μέχρι ποιο σημείο έχει το δικαίωμα ένας Ορθόδοξος Χριστιανός, εν ονόματι τάχα του δυτικόφερτου κώδικα καλής συμπεριφοράς, να σιωπά και να μην υπερασπίζεται-ομολογεί την Πίστη των Πατέρων του, όταν αυτή η Πίστις περιφρονείται από κάποιους επιτήδειους και -το χειρότερο- παραχαράσσεται και αλλοιώνεται;

Μερικοί θα σπεύσουν να πουν, ότι σ’ εμάς τους Χριστιανούς δεν πρέπουν οι αντεγκλήσεις και ότι, πάνω απ’ όλα, μπαίνει η αγάπη.

Ναι, όντως, η αγάπη είναι ο πυρήνας της Διδασκαλίας του Κυρίου μας, αλλά για ποια αγάπη μιλάμε; Εκείνη που συμβιβάζεται με το ψεύδος ή εκείνη που αληθεύει; Εκείνη που διολισθαίνει προς την αίρεση ή εκείνη που διδάσκει ανόθευτη την Αλήθεια;

Όταν ο Ορθόδοξος Χριστιανός –λαϊκός ή ιερωμένος- αποσιωπά σκοπίμως την Αλήθεια, κάνει εκπτώσεις σε θέματα Πίστεως και συμπορεύεται ανοιχτά με τους αιρετικούς, τότε σε τι ωφελούν οι αγαπολογίες, οι ασπασμοί και τα χαμόγελα;

Εἶ­ναι οἱ Ἑ­τε­ρό­δο­ξοι μέ­λη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας;

Ἄρθρο τοῦ Κα­θη­γη­τή Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ. Δη­μη­τρί­ου Τσε­λεγ­γί­δη

Πρω­τί­στως πρέ­πει νά δι­ευ­κρι­νή­σου­με ὅ­τι ὡς Ὀρ­θό­δο­ξοι πι­στεύ­ου­με, σύμ­φω­να μέ τό Σύμ­βο­λο Πί­στε­ως τῆς Νι­καί­ας-Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως (381), «εἰς μί­αν, ἁ­γί­αν, ἀ­πο­στο­λι­κήν καί κα­θο­λι­κήν Ἐκ­κλη­σί­αν». Κα­τά τήν ἀ­δι­ά­κο­πη δογ­μα­τι­κή συ­νεί­δη­ση τοῦ πλη­ρώ­μα­τος τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης Ἐκ­κλη­σί­ας, δη­λα­δή κα­τά τήν αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α της, ἡ μί­α αὐ­τή Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη.

Ἡ ὁ­μο­λο­γί­α τοῦ Συμ­βό­λου ὅ­τι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι «μί­α» ση­μαί­νει πώς αὐ­τή εἶ­ναι βα­σι­κή ἰ­δι­ό­τη­τα τῆς ταυ­τό­τη­τάς της. Πρα­κτι­κῶς αὐ­τό ση­μαί­νει ὅ­τι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α δέν μπο­ρεῖ νά δι­αι­ρε­θεῖ, νά κομ­μα­τι­α­στεῖ, ἐ­πει­δή αὐ­τή εἶ­ναι τό μυ­στη­ρι­α­κό σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ. Καί ὁ Χρι­στός ὡς κε­φα­λή τοῦ σώ­μα­τος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας οὔ­τε πολ­λά σώ­μα­τα μπο­ρεῖ νά ἔ­χει οὔ­τε καί δι­η­ρη­μέ­νο σῶ­μα νά κα­τέ­χει. Στό σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ νι­κή­θη­κε καί αὐ­τός ὁ θά­να­τος. Ἔτ­σι, ὅ­ποι­ος ἐν­τάσ­σε­ται στό σῶ­μα τοῦ Χρι­στοῦ καί πα­ρα­μέ­νει ζων­τα­νός σ' αὐ­τό μέ τά θε­ουρ­γά μυ­στή­ρι­α καί τήν ἀ­γα­πη­τι­κή τή­ρη­ση τῶν ἐν­το­λῶν, με­τα­βαί­νει ἀ­πό τόν βι­ο­λο­γι­κό θά­να­το στήν αἰ­ώ­νι­α καί ἀ­ΐ­δι­α ζω­ή τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ. Καί ὅ­πως τά κλα­δι­ά τῆς ἀμ­πέ­λου δέν μπο­ροῦν νά ζή­σουν καί νά καρ­πο­φο­ρή­σουν, ἄν ἀ­πο­κο­ποῦν ἀ­πό τήν ἄμ­πε­λο, ἔτ­σι καί ὁ ἀ­πο­κο­μμέ­νος ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α πι­στός ἤ καί ὁ­λό­κλη­ρες κοι­νό­τη­τες πι­στῶν- ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀ­πό τό ἀ­ριθ­μη­τι­κό τους πλῆ­θος- δέν μπο­ροῦν οὔ­τε νά ὑ­πάρ­ξουν ἐν Χρι­στῷ οὔ­τε νά συ­στή­σουν ἄλ­λη Ἐκ­κλη­σί­α.

Ἡ πί­στη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας εἶ­ναι θε­ό­πνευ­στη καί ἀ­δι­α­πραγ­μά­τευ­τη. Σύμ­φω­να μέ τήν συγ­κε­κρι­μέ­νη πί­στη της, πολ­λές ἤ δι­η­ρη­μέ­νες Ἐκ­κλη­σί­ες δέν μπο­ροῦν νά ὑ­πάρ­χουν, ἐ­πει­δή ἀ­πο­τε­λεῖ ἀν­τί­φα­ση ἐν τοῖς ὅ­ροις τό μί­α καί τό πολ­λές ἤ τό μί­α καί τό δι­η­ρη­μέ­νη. Τό δι­η­ρη­μέ­νη ἀ­ναι­ρεῖ στήν πρά­ξη τήν πί­στη στήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πού μό­νο ὡς μί­α καί ἀ­δι­αί­ρε­τη μπο­ρεῖ νά κα­τα­νο­η­θεῖ μέ βά­ση τήν ὀρ­θό­δο­ξη αὐ­το­συ­νει­δη­σί­α. Ἀ­πο­τε­λεῖ ἄρ­νη­ση τῆς πί­στε­ως τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἄρ­νη­ση τῆς ταυ­τό­τη­τας καί τῆς αὐ­το­συ­νει­δη­σί­ας της, ὅ­ταν κά­ποι­ος κά­νει λό­γο ἐν­συ­νεί­δη­τα γι­ά δι­η­ρη­μέ­νη Ἐκ­κλη­σί­α. Ἔτ­σι, οἱ Ὀρ­θό­δο­ξοι δέν ἔ­χουν κα­νέ­να ψυ­χο­λο­γι­κό πρό­βλη­μα (κόμ­πλεξ) ταυ­τό­τη­τας ἐ­ξαι­τί­ας τῆς ἀ­πο­κο­πῆς ἀ­πό τό σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῶν Δυ­τι­κῶν Χρι­στι­α­νῶν. Βε­βαί­ως πο­νοῦν, προ­σεύ­χον­ται καί ἐν­δι­α­φέ­ρον­ται γι­ά τή με­τά­νοι­α καί τήν ἐ­πι­στρο­φή τους.

Ἡ μουσικὴ, γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, εἶναι μέσο κατευνασμοῦ τῶν παθῶν, ψυχικῆς κάθαρσης, πνευματικῆς ἀγαλλίασης

Οἱ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας τονίζουν συχνὰ στὰ κείμενά τους τὸν ρόλο τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς στὴν διαμόρφωση καὶ τὴν καλλιέργεια τοῦ χριστιανικοῦ ἤθους καὶ παροτρύνουν τοὺς χριστιανοὺς νὰ ὑμνοῦν μὲ τὴν μουσικὴ τὸν Θεό. Ἡ μουσικὴ, γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, εἶναι μέσο κατευνασμοῦ τῶν παθῶν, ψυχικῆς κάθαρσης, πνευματικῆς ἀγαλλίασης.

Γράφει ὁ Μέγας Βασίλειος: «Ἡ ψαλμωδία γαληνεύει τίς ψυχές, προξενεῖ τήν εἰρήνη, καταστέλλει τόν θόρυβο καί τά κύματα τῶν λογισμῶν». 

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἐπίσης, γράφει τὰ ἑξῆς: «Μέ τήν ψαλμωδία ἡ ταραχή καί ἡ ἀγριότητα καί ἡ ἀταξία πού ὑπάρχει στήν ψυχή ἐξομαλύνεται, ἐνῶ ἡ λύπη θεραπεύεται». 

Τέλος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρατηρεῖ: «Γίνεται ἅγιος καί ὁ ἀέρας μέ τήν ψαλμωδία… Ἡ διάνοια ἀκούει τήν φωνή καί ἀλλάζει· εἰσέρχεται ἡ μελωδία καί δραπετεύουν τά πάθη τῆς πλεονεξίας»2.

Ἡ βυζαντινή μουσική, ὅταν τήν χρησιμοποιοῦμε, μᾶς ἁγιάζει χωρίς πολύ κόπο.

«Ἡ βυζαντινή μουσική», δίδασκε ὁ Άγιος Πορφύριος, «εἶναι πάρα πολύ ὠφέλιμη. Κανένας χριστιανός δέν πρέπει νά ὑπάρχει χωρίς νά ξέρει βυζαντινή μουσική. Πρέπει ὅλοι νά μάθομε. Ἔχει ἄμεση σχέση μέ τήν ψυχή. Ἡ μουσική ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο ἀναίμακτα. Χωρίς κόπο, ἀγαλλόμενος, γίνεσαι ἅγιος»3.

«Ὅταν μελαγχολεῖτε», ἔγραφε πρὸς πνευματικό του παιδὶ ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος, «νὰ

Μ᾿ αὐτά καί μ αὐτά ἐφτάσαμε στήν «ψευδοφάνεια» ~ Ὁδυσσέας Ἐλύτης

Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ” αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω «ψευδοφάνεια»… Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ” ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά.

Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα,ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς…

Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά «προγονοπληξία».

Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκοῦ σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία.

H αισιόδοξη άποψη

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

​Η ​αισιόδοξη άποψη λέει: Για να ανακάμψει μια κοινωνία από βαθιά παρακμή, θα περάσει ωδίνες τοκετού, ανυπόφορες για μακρό διάστημα. Προϋποθέτει η ανάκαμψη από βαθιά παρακμή ό,τι περίπου και η γέννα – είναι ίδιας ποιότητας γεγονός. Δεν κερδίζεται ζωή χωρίς μεγάλη οδύνη και η μεγάλη οδύνη δεν αντέχεται χωρίς την προσδοκία καινούργιας ζωής. Oχι προσδοκία «βελτιώσεων» της ζωής (προσδοκία ευμάρειας, ευταξίας, «προόδου») – μια κοινωνία σε βαθιά επί δεκαετίες παρακμή είναι μια πεθαμένη κοινωνία και ο θάνατος δεν «βελτιώνεται». Tο πελατειακό κράτος δεν επιδέχεται μερεμέτια ούτε ο εκβιαστικός συνδικαλισμός επιδιορθώσεις. Ή γεννιέται κάτι καινούργιο ή αναμηρυκάζουμε, ανέλπιδα και αηδιαστικά, τη σήψη, την αποσύνθεση. 

Aλλά χρειάζεται χρόνος. Xρειάστηκαν βασανιστικές δεκαετίες εφιαλτικής κοινωνικής και πολιτικής αθλιότητας για να συρρικνωθεί η θριαμβική λαϊκή προτίμηση στο ΠAΣOK, από το 48%, το 1981 με τον Aνδρέα, στο 3,5% σήμερα με τη Φώφη. Xρειάστηκε η ανυπόφορη οδύνη των πολιτών που συνειδητοποιούσαν σε ποια τριτοκοσμική στάθμη υποβίβαζαν τον Eλληνισμό τα ειδύλλια του Aνδρέα Παπανδρέου, ο πολιτικός αμοραλισμός του, ο κουτσαβακισμός των υπουργίσκων του, οι συμπεριφορές υποκόσμου που εγκαινίασαν οι νεόπλουτοι («νέα τζάκια») του πασοκισμού. Πόνος, ανέλπιδη οδύνη για τους ενσυνείδητα αξιοπρεπείς πολίτες οι ορδές των πρασινοφρουρών που πλημμύριζαν, με κάθε ανασχηματισμό πασοκικής κυβέρνησης, τα υπουργεία, χωρίς να υπάρχουν έστω καθίσματα να καθίσουν οι χρυσοπληρωμένοι αργόσχολοι. 

Μάρτυρες του 20ού αιώνα: Οι πραγματικοί «αναρχικοί» σ’ έναν κόσμο υποταγμένο σε νέα είδωλα

Μάρτυρες του 20ού αιώνα: 

Οι πραγματικοί «αναρχικοί» σ’ έναν κόσμο υποταγμένο σε νέα είδωλα 

Ο ιερομάρτυς Ηλίας Τσετβερούχιν 

(†16 Φεβρ. 1934) 

και η πρεσβυτέρα του Ευγενία[1]

Η ζωή του π. Ηλία είναι στενά συνδεδεμένη με τη ζωή της εναρέτου συζύ­γου που του έδωσε ο Θεός, η οποία μοιράστηκε μαζί του όλες τις λύπες και τις χαρές. Η Ευγενία ήταν μια πολύ ευσεβής κόρη που σκεπτόταν να γίνει μοναχή, αλλά με τη συμβουλή του Γέροντος Βαρ­νάβα της Σκήτης της Γεθσημανή, άρχισε να αναζητά έναν ευσεβή σύζυγο. Οι γο­νείς του Ηλία είχαν μεγάλα σχέδια για τον γιό τους επειδή ήταν ένας λα­μπρός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο. Όταν όμως γνώρισε την Ευγενία άρχι­σαν και οι δυο να μελετούν με πόθο πνευματικά βιβλία. Εγκατέλειψε το Πανεπιστήμιο και μια δελεαστική κα­ριέρα και εισήλθε στο ιερατικό Σεμινά­ριο του Αγίου Σεργίου της Λαύρας της Αγίας Τριάδος. 

Η οικογένεια της Ευγενίας ζούσε υπό την καθοδήγηση αγίων Γερόντων. Η μη­τέρα της γνώριζε πολλούς Γέροντες και συχνά τους επισκεπτόταν. Βλέποντας αυτό ο Ηλίας Νικολάγιεβιτς θέλησε να έχει και αυτός ένα Γέροντα, ο οποίος θα τον καθοδηγούσε. Η Ευγενία τού συνέ­στησε να πάει στη Σκήτη της Γεσθημανή, στον Γέροντα Βαρνάβα. Την άλλη μέρα ο νεαρός ιεροσπουδαστής πήγε στον Γέ­ροντα. 

Ο Γέροντας τον δέχθηκε με ευγέ­νεια, τον έβαλε να καθίσει, του έφερε σαμοβάρι και του έδωσε να πιει τσάι, ενώ συνεχώς του έλεγε καθώς τον κτυπούσε χαϊδευτικά στο κεφάλι: «Είσαι ο μάρτυράς μου! Είσαι ο ομολογητής μου!». Μετά του έδωσε μερικές συμβουλές και τον άφησε να φύγει. 

Η παραδεισιακή εποχή της Εκκλησίας

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Παραδεισιακή εποχή της Εκκλησίας χαρακτήρισε ο αείμνηστος καθηγητής Παν. Τρεμπέλας αυτή των πρώτων τριών χριστιανικών αιώνων. Στο σχετικό κείμενό του - εισαγωγή στο βιβλίο του Βασ. Μουστάκη «Οι Αποστολικοί Πατέρες» (Εκδ. Αλ. και Ε. Παπαδημητρίου, Β΄ Έκδοση, Αθήναι, 1986) τονίζει: «Δικαίως οι πρώτοι αιώνες της Εκκλησίας εχαρακτηρίσθησαν ως η παραδεισιακή εποχή αυτής, προς την οποίαν ατενές δέον να έχωσι το βλέμμα αι μετέπειτα γενεαί αυτής». 

Είναι παράδοξο να χαρακτηρίζονται οι τρεις πρώτοι χριστιανικοί αιώνες παραδεισιακοί. Στην τότε κατεστημένη κατάσταση ειδωλολατρείας, αυταρχικής εξουσίας και προσωπολατρείας προς τους αυτοκράτορες εκατομμύρια Χριστιανών οδηγήθηκαν στο μαρτύριο. Το παράδοξο εξηγείται με τη ζωή τους, που ως κύρια στοιχεία είχε την Πίστη, την Αγία Ζωή και την Αγάπη, ακόμη και σε όσους τους μισούσαν, τους αδικούσαν, και τους οδηγούσαν στον μαρτυρικό θάνατο. Και το θαύμα έγινε: Δώδεκα απλοϊκοί ψαράδες από ένα εδαφικό πολλοστημόριο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κήρυξαν το σωτηριώδες Ευαγγελικό μήνυμα του Αναστάντος Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και υπέστησαν διωγμούς και μαρτυρικό θάνατο. Το Ευαγγελικό μήνυμα όμως διαδόθηκε μέσα από τις κατακόμβες και ο σπόρος του βίου των Μαρτύρων κατέστη γόνιμο λίπασμα για την ανάπτυξη Του στις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων.